What Is Your Amaç?

♡☆Bölüm 2☆♡

Gözlerimi zorlukla açtım. Her yer bulanık görünüyordu. Gözlerimi bir kaç kez daha açıp kapadım. Karşımda Melek,Yiğit,Deniz ve Buse duruyordu. 

Melek tırnaklarını kemiriyor,Buse de tek eliyle saçlarını kaşıyordu. Genellikle bunları endişelendikleri zaman yaparlardı.Deniz bile o komik çocuk gitmiş korkmuş bir çocuk getirmişti bedenine.Üzerim örtülü değildi ve inanılmaz bir baş ağrım vardı.

''Neredeyim ben?'' diye düşünürken sanırım sesli düşünmüştüm.Yiğit bana baygın bir bakış attı.

''Revirdesin'' dediğinde şaşırmıştım. Ne olmuştu ki bana?

''Ne oldu bana?'' Hepsi bana kafayı yemişim gibi inanamayan gözlerle baktılar.

'' Vallahi bizde onu sana sorarız diye düşünmüştük.''dedi Yiğit.

''Kızım ne oldu anlatsana ! Meraktan öldük burada !'' Buse  aşkım meraklanmış . Kıyamam ben sana .

Deniz'in ilk önce Buse'ye doğru  gözlerini pörtletti ve sonra da göz devirdi. Ne kadar değişken çocuk bu !

"Tabi canım, zaten  ona bir şey olmaz az sonra uyanır o deyip sonrada iğne yapın bana diye kimse demedi !"

Bunu demesiyle hepimiz kahkaha attık. Haykırmamla başımı tutmam bir oldu.

''Nasıl hissediyorsun?'' dedi Yiğit.

''Kafama biri demirle vuruyormuş gibi hissediyorum.'' dedim soğuk ve halsiz bir şekilde.

''Bence artık ne olduğunu anlatman gerekiyor.'' Melek bana kızmış bir anne tipiyle bakıyordu.

Bunu demesiyle herkes sustu. Hepsi meraklı gözlerle bana bakıyorlardı. Ne olduğunu hatırlamaya çalıştım. En son koridorda yürüyordum ama sonrası yoktu. Hatırlamıyordum ve ne olduysa o anda olmuştu. Büyük ihtimal sağlık sorunu falandır herhalde diye tahmin ediyordum.Bana gerçekten ne olmuştu.? Hiçbir fikrim yoktu.

Dört meraklı göze dönerek ''Koridorda yürüyordum ama sonrasını hatırlamıyorum.!'' dedim.

Hepsi anlamayan gözlerle baktılar.

''Hiç mi bir şey hatırlamıyorsun?''diye sordu Yiğit.

''Sadece koridordaydım. O kadar.'' diye cevap verdim.

Bu sırada doktor içeriye girdi.

''Öykü Çoban.'' dedi. Soyadımla seslenilmesinden nefret ediyordum ama sanki inadımaymış gibi herkes haykırarak soyadımı çığırıyordu.

''Evet benim.'' dedim.

Gözlüğünü çıkarttı ve gülümsedi.

''Bugün gidebilirsin. Bir sağlık problemin yok ,anlık bir şok yaşamışsın.''

Bir sorun vardı. Ben neden şok yaşadığımı hatırlayamıyordum. Şüpheleniyor bir yandan da korkuyordum.

''Doktor bey amca bu mal Dylan'ı gördüğünü sanmıştır onun şokundan yada hayal ederken direğe falan çarpmıştır .'' 

Deniz'in dediğine diğerleri gülerken ben gözlerimi devirmekle yetindim.

Doktor Bey dediğimiz Halil Amcaydı.Yaşlı biriydi ama onu çok severdik.

''Benim işlerim var çocuklar hadi derse dönün artık.'' dedi Halil Amca. yani Doktor Bey.!

Halil amca gittikten sonra hepsi tekrar bana döndü.

''Ne kadar istemesek de derse girmeliyiz"Ben hayatımda Yiğit kadar salak bir çocuk görmedim

''Aynen ya hadi gidelim.''Sen de mi be Buse?!Bu bana yapılır mı lan?!