Zamanında kalbinin en güzel köşesinde olan fakat seni öylece terk edip ortada bırakan o kişi var ya. İşte tam da o kişinin gidişinin ardından aylar sonra alışırsın bazı şeylere. Mesela artık onsuz da nefes alabildiğinin farkına varmışsındır. Veya o olmadan da bazı şeyleri tek başına başarabiliyorsun. En basitinden bi sorunla karşılaştığında, sadece oturup her şeyin düzelmesini bekliyorsun. Elinden bi' şey gelmiyordur. İşte sen tek başına güçsüzsün. Ama yine de yapabiliyorsun. Yine de o olmadan yaşayabiliyorsun. Ama bazen insan televizyon izlerken bile düşünüyor, daha doğrusu kafasına takılıyor. "Acaba şuan ne yapıyor?" işte bu soru insanın kafasını karıştırmaya yetiyor. Hatta o günün mahvolması için bile yeterlidir. Bazen insan her zamankinden daha fazla ihtiyaç duyuyor onun sesine. Bazen işte. Hani arayıp nasılsın diye sorsa her şey yoluna girecekmiş gibi. Veya 'sana çok ihtiyacım var' sesindeki muhtaçlık bile kalp ritminin artmasına yetiyor. Söyle bir kere sadece bir kere içten, sımsıkı sarılsan her şey yeniden eskisi gibi olacakmış gibi hissedersin bazen.
Ama aramadı işte. Seni arkadaşlarına sormadı bile. Herhangi cafe de otururken senin adın geçtiğinde hafifçe gülmedi hatta. Veya çok özel bi' şey olduğunda, o an gözlerini kapatıp bunu seninle paylaşmadı. Yanında seni hissetmedi. İşte tüm bu olanlardan sonra insan beynini bi' şey kemiriyor. Unutulmak. Yaşanılan tüm o özel şeyleri unutması. Sesini unutması. Kokunu unutması. Tenini unutması. Ellerini unutması. Dudaklarını unutması. Bunları duyunca bile insan çok korkuyor. Gerçekten unutmuş olmasında korkuyor. Bir daha mutlu olamamaktan korkuyor. Tüm o özel şeyleri unutmuş olmasından korkuyor işte. Hem de çok korkuyor. Yağmur yağdığında arabanın altına giren kedi kadar korkuyor. Huzuru hissedemiyor. Tam şurası düğümleniyor. Nefes alamıyor. Yutkunamıyor. Ve hatta ağlıyor. İnsan çok çaresiz oluyor o an. Unutulma ihtimali bile çok korkutucu, yorucu. Unutulmamış olmayı diliyor. Belkide gerçekten unutulsa, o gerçeği kabullenmek istemiyor insan.Çünkü hala seviyor. Hemde ilk günkü gibi.
