Geceden kalma cümlelerimi gündüzün ortasında okuyorum artık. Kendimi kendinle besliyorum katkısı hep sen. Keşke diyorum keşke bu bütün aşk dediğim duygular içimde kalsaydı. Hiçbir şeyden haberin olmasaydı ve öyle uzaktan uzağa sevseydim seni.
Yanımdayken bile sensiz kalmaktan daha kötü olmazdı hiçbirşey. Ben senin varlığınla yok oldum. Sen ne kadar varsan ben o kadar olamadım sende.. Sen başkalarının aşkı benim ise hep hayalim olarak yaşadın sadece.
Simdi karşıma çıksan "ben geldim" desen yine uzatırım ellerimi. Aptallık ptan değil bu aşktan da değil hep kıyamamaktan... Ben seni ortada bırakamam ki, ne olursa olsun sahip çıkarım sana. Çünkü gerçekten sevmiş bir kadının başka çaresi yoktur. Benim başka çarem yok! Sunu da unutma, ben seni çok güzel severdim. Öyle güzel severdim ki sen kendi güzelliğini unuturdun.
İnsan bazen kendine sorular sormaktan korkar ve bu bir kaçış getirir.insan cevabını ezbere bildiği sorulardan neden kaçar ki?? Kendine gelemediğin zamanlar oldu mu, benim oldu.. Çok çaresiz hissettim kendimi hala da öyle. Benimki artık öğrenilmiş bir çaresizlik. Peşine düşmeye gücüm yok hiçbir şeyin.
Hiçbir hikaye göründüğü gibi değilmiş. Bu benim hikayem. Arkasına saklandığım bir bedenim var, içimde yaşattığım başka iki kadın. Belki de hastayım kimine göre, belki de delirdim. Oysa iyiyim! Herşeyden herkesten daha iyiyim. Neden ben diye sorgulamıyorum artık. Bu kadere de yalnızlığıma da razı oldum.
Şimdi çıkıp beni sevdiğini söyleyenlere dermanım yok. Artık ne kimseye güvenebiliyorum ne de içimi dökebiliyorum. Bana ait sadece kalemler ve kâğıtlar var artık. İşte onlara içimi dökebiliyorum...
