Her neyse işte bende artık kendimi alıştırıyorum bu duruma keşke bir şeyler yapabilsem ama olmuyor. Her çaresiz kalışımda geliyorum yanına oturuyorum baş ucuna sanki ellerine masaj yaptirirdin ya öyle zannedip seviyorum o güzel toprağını ruhun doysun diye dualar okuyorum sana , saatlerce kaldıgım oluyor sıkılmıyosun dimi baba hani ben çok konuşuyorum ya şimdi de söylesene "çok konuşuyosun kızım ya" diye ama merak etme kimseyle öyle konuşamıyorum artık. İşte öyle saatlerce duruyorum orda başkalarına saçma gelir belki ama taş toprak da olsa bakmaya doyamıyorum gidesim gelmiyor hiç yanından.
