Showtime

1. De ontmoeting

"Oke, je kan op!" hoort Lorenzo zijn assistent roepen. Hij kijkt naar haar op en glimlacht. Achter zich hoort hij het publiek gillen.
"Ik kan het horen ja!" zeg hij met een grijns voor hij het podium op rent.
"Succes!" hoort hij zijn assistente nog roepen, maar hij rent al weg, richting zijn fans, zijn podium.

Glimlachend kijkt Lorenzo de Ziggo Dome rond. Duizenden fans zijn voor hem gekomen, staan hier voor hem! Voor zich verzamelen zich hordes gillende meiden voor het podium, en hij ziet dat de bewaking ze allemaal tegen houdt. Even geniet hij van al die fans, al die gillende meiden die hem aanbidden, die claimen van hem te 'houden'.
Meiden hebben hem nooit heel erg veel gedaan. Het is leuk, om zo geliefd te zijn, maar het zorgt er ook voor dat je totaal geen privacy hebt. Stel je eens voor om de ware te vinden? Al die meiden vinden Lorenzo de zanger leuk, niet Lorenzo om wie hij is.
Dan hoort hij hoe zijn bassist aanslaat en hij hoort hoe de eerste tonen van zijn muziek worden gespeeld. Langzaam loopt Lorenzo naar het midden van het podium en roept: "Welkom Amsterdam! Ik ben Lorenzo! Zijn jullie er klaar voor?"

Gadverdamme, denkt Liz bij zichzelf. Wat een kwal van een vent! Met haar armen over elkaar kijkt ze naar beneden, naar alle gillende meiden die proberen de aandacht van Lorenzo te trekken. Naast haar staan haar vriendinnen te gillen.
"Hij kan je toch niet horen hierzo!" roept Liz naar haar vriendin Laura.
"Nou en! Hij is zo leuk Liz. Hoe kan het dat Lorenzo jou niks doet?" vraagt Laura.
"Ik heb geen idee, het trekt me gewoon niet. Ik snap eigenlijk nog steeds niet waarom ik ben meegegaan." zegt Liz tegen haar vriendin, maar Laura heeft haar aandacht alweer gericht op Lorenzo. Ook Nancy, haar andere vriendin, heeft totaal geen aandacht meer voor Liz.
Eigenlijk was Liz helemaal niet van plan om hier heen te gaan, maar het was een van de weinige keren dat ze samen met haar vriendinnen zou zijn. De keuze was heel simpel, of meegaan naar een concert van iemand waarvan ze de muziek niet zo heel leuk vond maar wel haar vriendinnen zien, of weer een avondje op de bank hangen bij haar bazige ouders. Daarbij komt, het kaartje voor dit concert heeft ze gehad van haar vriendinnen, dus de keuze was snel gemaakt. Misschien ga ik het wel naar mijn zin hebben, denkt ze bij zichzelf.
Met een zucht kijkt ze weer naar Lorenzo. "Welkom Amsterdam! Ik ben Lorenzo! Zijn jullie er klaar voor?" hoort ze hem roepen. Weer barst er een orkest aan gillende fans los, en Liz krijgt de nijging om haar oren dicht te duwen. "Niet echt." mompelt Liz in zichzelf.

Vol adrealine begint Lorenzo aan zijn eerste nummer. Het publiek zingt keihard mee waardoor het voor Lorenzo alleen nog maar leuker is om op te treden.
Nadat Lorenzo zijn eerste nummer heeft gezongen, barst er een applaus los. De bassist begint met het spelen van het volgende nummer en Lorenzo rent naar de zijkant van het podium. Al vanaf jongs af aan was hij gefascineerd hoe artiesten proberen het zo leuk mogelijk te maken, iets wat Lorenzo zeker mee wilde nemen in al zijn optredens. Dit moet voor iedereen een ervaring worden die ze niet zomaar vergeten. Hij ziet hoe de gillende meiden proberen om hem aan te raken, dus gaat hij net dicht genoeg bij de hekken staan om aangeraakt te worden. Hij weet wel dat de bewaking het er eigenlijk niet mee eens is, maar ze begrijpen het wel. <em>we zijn allemaal wel eens jong geweest.</em>
In de loop der jaren is hij gewent geraakt aan alle meiden, alle fans. Toch is het elke keer weer een aparte ervaring dat er zoveel meiden zijn die zich zo opdringen aan hem. Toch zijn het diezelfde meiden die het optreden voor hem zo leuk maken, maar het daten zo lastig maken.
Terwijl hij naar voren stapt, en al die handen naar hem uitreiken, begint hij aan zijn volgende nummer. En nog een nummer, en nog een.

"Ik ga even wat te drinken halen." roept Liz tegen Laura. Laura knikt en begint dan weer keihard mee te zingen met het nummer. Als Liz naar Nancy kijkt, ziet ze dat Nancy het niet eens heeft gehoord. Met een zucht draait Liz zich om en loopt de tribune af, richting de bar.
Zodra Liz de zaal uit is, blijft ze even staan om te genieten van de serene rust die in de hal heerst. Met haar ogen gesloten, ademt ze een aantal keer diep in en uit.
Als ze tot rust is gekomen, loopt ze richting de uitgang, richting de roltrap om beneden een drankje te halen bij de bar.
"Graag een cassis." zegt ze tegen het meisje achter de bar. Het meisje achter de bar schenkt zo snel mogelijk een drankje voor haar in om zich vervolgens weer om te draaien en naar het concert te kijken. Met een geërgerde blik in haar ogen bedankt Liz het meisje en kijkt even over de schouder van het meisje mee. Lorenzo is verdwenen en zijn achtergrondzangeressen zijn het volgende nummer aan het zingen.
Met een zucht draait ze zich om met haar cassis in haar hand en begint weer terug te lopen naar haar plek. Als ze voor zich kijkt, knalt ze keihard tegen iemand op. Hard valt ze op de grond en heel haar drankje vliegt over haar T-shirt. Met een vloek kijkt ze op welke idioot over de gang aan het rennen was en tegen haar op liep.