"Ερωτική" Αποστολή

Εισαγωγή

"Δεν πιστεύω αυτά που ακούω. Δεν γίνονται. Δ-Δεν μου κολλάνε." Του είπα με τα καυτά δάκρυα να πέφτουν στα κατακόκκινα μάγουλα μου.

"Μερικές φορές οι άνθρωποι δεν βλέπουν την αλήθεια. Ειδικά όταν είσαι "μαγεμένη" με την ψεύτικη αγάπη που σου δίνουν. Όλες αυτές οι αγκαλιές και τα δώρα είναι λογικό να μην βλέπεις την αλήθεια." Μου είπε σκουπίζοντας τα δάκρυα μου.

****

Ας το πάρουμε από την αρχή. Είμαι η Ερμιόνη Έβανς και είμαι 20 χρόνων. Ζω με τον πατριό μου σε ένα πολύ μεγάλο σπίτι. Ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν εφτά χρόνων. Πολύ μυστήριο ο τρόπος που πέθανε. Είχε πάει ταξίδι για κάτι δουλειές και την επόμενη μέρα μάθαμε ότι είχε πεθάνει. Η μητέρα μου είχε πάθει σοκ και δεν πίστευε στα αυτιά της το τι είχε συμβεί. Τον αγαπούσε πολύ. Είχαν μια αγάπη όπου όλοι την ζήλευαν, σαν τα παραμύθια. Κι εγώ θέλω μια αγάπη σαν αυτή που είχαν. Μετά η μαμά μου παντρεύτηκε ξανά γιατί ήμουν μικρή και δεν ήθελε να μεγαλώσω χωρίς πατέρα. Όμως κι εκείνη πέθανε όταν ήμουν 18 χρονών. Από καρδιά μου είπαν. Κοιμήθηκε και δεν ξύπνησε. Οι γονείς μου, ως η μοναδική κληρονόμος που είχα απομείνει, μου άφησαν πολύ μεγάλη κληρονομιά. Ο πατριός μου είναι πολύ καλός. Μου φέρεται σαν την δικιά του κόρη. Με αγαπάει είναι πάντα δίπλα μου. Με στήριξε πολύ όταν έχασα την μητέρα μου. Κάθε φορά μου φέρνει ακριβά δώρα. Δουλεύει σε μια εταιρεία που ποτέ δεν κατάλαβα τι κάνει εκεί πέρα και επίσης ασχολείτε με την δικιά μας εταιρεία. Βέβαια, εγώ βάζω όλες τις υπογραφές διότι είμαι επίσημα η διευθύντρια αυτής της εταιρείας. Κάθε Παρασκευή όμως βγαίνει με την παρέα του. Όσο για εμένα σπουδάζω fashion designer. Όταν τελειώσω τις σπουδές μου θα έχω ήδη έτοιμη την δουλειά αφού η εταιρία μας ασχολείτε με την μόδα. Το μόνο πράγμα που θέλω τώρα, είναι να μείνω σε δικό μου σπιτι. Ειμαι αρκετά μεγάλη πλέον και μπορώ να προσέχω τον εαυτό μου. Το έχω συζητήσει με τον πατριό μου και κάθε φορά το αρνείται.  Δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί.

"Μα γιατί δεν με αφήνεις; Είμαι 20 χρόνων πλέον. Όλες οι φίλες μου έχουν δικό τους σπιτι. Λεφτά έχουμε των γονιών μου αν αυτο είναι το πρόβλημα μας." Του είπα φωνάζοντας. Πρώτη φορά του φώναζα, αλλά έχουν δίκιο όσο μεγαλώνεις αρχίζεις να νευριάζεις συχνά.

"Δεν γίνετε να μείνεις μόνη σου. Είναι επικίνδυνα. Κατάλαβε το. Κυκλοφορούν τόσοι εκεί έξω." Μου είπε. Δεν μπορώ να καταλάβω τι εννοεί. Κάθε φορά αυτό μου λέει.

"Γιατί εγώ ας πούμε θα πάω να ερωτευτώ έναν δολοφόνο; Τι λες ρε μπαμπά. Αυτοί οι άνθρωποι μένουν μακριά μας. Που κολλάει αυτό; Τόσοι μένουν μόνοι εχεις δει να παθαίνουν κάτι;"