Sana akin ka na lang

(48) Kwento ni Papa totohanan na!

Parang kami ewan na naka nganga. Tawa ng tawa si papa.

Kasi naman e...

Joke lang yung kwentong iyon.

Tama bang mag joke seryosong usapan na ito eh. Kung kaya ko lang batukan ang tatay ko yang gagawin ko.

So ayan nagkwento si papa.

Totoong late siya pinanganak pero hindi naman daw 1 week sadyang 1 hour lang.

Hindi rin daw nawala ang heartbeat ni papa. Pero talagang may nawala.

Pipi si papa.

Ano daw?

Isang joke naraman ba daw ito?

Ganito ang pagkakwento niya.

Ipinanganak ako.

Ipinanganak ako na hindi ako umiyak. Walang tunog na lumabas sa akung lalamunan.

Nalungkot ang lahat.

Unti unti tinanggap na lang nila ang sitwasyon ko.

Mula bata pa ako hindi naging malapit sa akin ang aking kapatid sa akin.

Pinagtatawanan niya ako noong nagsign language ako.

Siya ang laging ipinapakilala pag may okasyon.

Siya ang laging lumakanta. Sumasayaw ang paborito ng pamilya.

Mas nalungkot ako. Wala akong karamay.

Isang kwintas na may mic ang naging lakas ko.

"Iyan po ba yun papa?"

"Oo ito nga!"

Ang kwintas na ito ay bigay ng aking ninang.

Mabait si ninang. Kaya lang ninang nga lang siya.

Lumaki akong maitim kaysa sa aking kapatid.

Sa paaralan namin pinagtatawanan ako.

Pero nagbago ang lahat.

Isang araw nakapagsalita na lang ako.

Naaksidente si Jay.

Sumigaw ako.

Pagkatapos nun ay parang nagbago ang lahat.

Pinapansin na ako ng magulang ko.

Minamahal nila ako.

Pero ika nga mas naging malaming ang tingin ng aking kapatid sa akin.

Dahil sa...

Nasa wheel chair na siya.

At ako....

Mas pinili na maging masaya.

Dahil sa kapatid ko kailangan kong mag aral ng business.

Kailangan kong patakbuhin ang kumpanyang tinatag ni papa.

Pero ika nga singer ako.

Singer ako...

Nilayasan ko sila at nakilala ko ang ina ni Irene.

Kahit papaano naging masaya ako.

Iyon ang naging kwento ni papa. Masalimuot pala.

Naiiyak nga ako.