A story is never too short to be one

De Hakken Zijn Te Hoog

    Ik kijk verlangend naar de roomsoes. Het is zo'n hele grote, bedekt met chocola, van de Albert Heijn. Iemand heeft er al eentje opgegeten; er zitten twee in een doos. De koelkastlucht wordt me een beetje te koud, dus steek ik m'n hand snel uit.
    Ik twijfel. Mijn oog valt op het tijdschrift dat ik in mijn handen houd. Een perfect meisje staart me aan. Zo mooi, zo lang, zo dun. Ik kijk naar mijn eigen lijf. Het buikje waardoor ik m'n voeten niet kan zien, de benen waarvan ik weet dat ze verschrikkelijk zijn. Ugh, wat verafschuw ik dat lichaam.
    Nog een laatste blik op de chocosoes, maar nee.
    Anders word je nooit model, fluistert een stemmetje in m'n hoofd. Het stemmetje heeft gelijk. Elke hap die ik afwijs, is een stap dichter naar mijn droom.
    Onderweg naar boven knabbel ik aan een wortel, m'n eerste maaltijd van vandaag. In mijn kamer trek ik mijn skinny jeans en truitje uit, en ga ik voor de spiegel staan. Ik kan m'n ribben tellen, maar dat is niet genoeg. Ik probeer mezelf positief te bekijken.
    Lang hou ik het niet vol. Binnen een minuut heb ik mijn sportkleding aangetrokken en ren ik de deur uit. Niet om zomaar een blokje te rennen, nee, kilometers lang. Rondje na rondje door het Vondelpark. Stelletjes kijken verbaasd op als ik weer eens langskom. Huiswerk maak ik later wel.
    Opeens crash ik tegen iemand aan, en we tuimelen naar de grond.
    'Zo, doe eens effe normaal! Kijk es uit! De jeugd van teg-'
     De vrouw stopt opeens met praten. Voor het eerst kijkt ze me echt aan.
     'Heb jij eh, ooit gedacht aan modellenwerk? De lengte en de looks heb je er wel voor.' Mijn hart maakt een sprongetje. 'Een vriendin van me zoekt nieuwe meiden omdat er een paar zijn vertrokken. Hier,' ze krabbelt wat op een papiertje, en overhandigt het aan me. 'Da's haar nummer. Ik zal d'r effe appen dat ik een kandidate heb gevonden. Mag ik een foto van je maken?'
     Ik knik gretig. Foto's zijn niet mijn ding, maar voor een baan als model heb ik alles over.
    'Wat is trouwens je naam?'
     'Esmé.'
    Ze steekt haar hand uit. 'Sonya, aangenaam.'

    Een week later sta ik in een rij met andere meisjes op het bureau. Voor de zekerheid heb ik maar extra veel gesport en weinig gegeten. Een voor een worden we naar voren geroepen en opgemeten. Een paar foto's worden gemaakt, een paar vragen gesteld. Ik vergelijk me met de andere meisjes. Ze zijn zo veel slanker, zo veel beter dan ik.
    Het is mijn beurt. Ik schuifel onzeker naar voren, en de man wenkt me, duidelijk ongeduldig. Hij heeft zich eerder voorgesteld als Paul, de zakenpartner van Iris, de vriendin van Sonya.
    'Zo, mooi middeltje van achtenvijftig centimeter.'
     Ik schrik. Zo dik?
     'En die mooie, donkerblonde haren.' Zijn stem is onaangenaam zacht, lieflijk bijna.

    Mijn telefoon rinkelt. Het is Iris.
    Ik neem snel op, de huawei tussen oor en schouder klemmend.
   'Gefeliciteerd, je bent gekozen! Als je wilt kunnen we vanmiddag het contract al tekenen. Zijn je ouders thuis?'
   'Nee, eh, die zijn altijd op hun werk.'
   'Maakt niet uit schat, zie ik je dan zo?'
   'Ehm, ja.'
   Ik kan het niet geloven! Het gaat nu echt gebeuren. Mijn droom komt uit.
  Op het bureau teken ik het contract zonder het ook maar te lezen, en vervals de handtekeningen van m'n ouders. Volgens Iris kan ik waarschijnlijk snel beginnen. Alleen moet er dan nog wel twee centimeter van m'n taille af.
   Zie je wel, je bent te dik.

    Na een paar maanden stop ik met hardlopen; ik heb de fut er niet meer voor.
   De voorkant van Vogue.
   Amsterdam fashion week.
  Je bent alleen maar aangekomen, jij vetzak!
  De jaren vliegen voorbij.
  Pil na pil, om maar niet te eten. Mooie meisjes eten niet.
  Een campagne voor Chanel.
  Het gezicht van de Gucci tassenlijn.
  Eindelijk zie je die jukbeenderen een beetje. Nu nog meer!
  Eten smaakt nergens meer naar. Als ik het doe, sta ik doodsangsten uit. Stel nou dat ik aankom?
  Dan het toppunt; Victoria's Secret wil mij op hun catwalk.

  Ik ben duizelig.
  Ik struikel.
  En dan zie ik niets meer.