Sevimli Tumblr Aşıkları

1.Bölüm

insan bazen hissetikleri hakkında fikir sahibi olamıyor bayım. bazen insan, çıkmaz sokağa giriyor bile bile, ama çıkmazı görene kadar devam ediyor. amaçsızca, şuursuzca. biraz da psikopatça, değil mi sizce de? bana bazen çok acaip şeyler oluyor. mesela, mesela dinleyin burayı. burası çok ilginç. bazen durduk yere, kulağımda bir şarkıyla hiç bilmediğim sokaklarda buluyorum kendimi. anlık bi panik.. öldüğüne inandığım, kanımın çekildiğini düşündüğüm o anlarda biraz adrenalin, iyi gelmiyor değil. caddeyi görene kadar yürüyorum. sonra yine aynı tanıdık yüzler.. o sokağa tekrar dönebilir miyim bayım? hayır mı? biliyorum, biliyorum.. artık o sokağı da tanıyorum. halbu ki.. ben istemedim. ben, o sokak bana hep yabancı kalsın istedim. o sokakta kirpikleri kaşlarına değen bir çocuk gördüm, gözleri hareli yeşil. kaşları, saçları, karışık bi çocuk. ağlarsa, diye düşündüm gözleri mavi bile olabilir. gözlerinde sanki biraz acı?.. acı mı vardı. evet, aynen öyle. o çocuk ben orada ona dokunsam ağlayacak gibiydi. ama dokunmadım. neden biliyor musunuz bayım? çünkü ona dokunursam ben de ağlardım. evet, doğru bu sözler. ben ağlamak için artık birinin bana dokunmasını beklemez oldum uzun zamandır. ben artık, kimse dokunmasa da ağlıyorum. bazen, komiktir.. kimse dokunmuyor diye ağlıyorum. bakmayın bana öyle sersem sersem. siz hiç, özlenmek istediniz mi bayım? siz hiç, birinde yanmak isterken, onun sokağında öylece yanmak isterken caddeyi aradınız mı? hayır. öyleyse susun bayım.