Teşekkür ederim anne.
Beni yanındayken değilde Yokluğunla büyüttün.
Bana terk edilmenin ne demek olduğunu,
Küçük yaşta öğrettiğin için.
Teşekkür ederim anne.
Biliyor musun?
Gittiğin gün dün gibi aklımda.
Merak etme, canım yanmıyor,
Üzülmüyorumda,
Çünkü bana üzülmemeyi ögrettin.
Tek başına kalıp hayatla nasıl mücadele ettmeyi öğrettin.
Anne kelimesinin, anne şefkatinin ne demek olduğunu bilmemeyi öğrettin.
Tek başına yürümeyi,düşmeyi kalkmayı öğrettin.
Kalkmayı, ne olursa olsun kalkmayı öğrettin.
Kırgın değilim sana anne.
Bana çok şey ögrettiğin için,
Teşekkür ederim anne.
Küçükken büyüdüm ben, büyük adımlar attım her zaman.
Büyürken yoruldum ben,
Düştüm kalktım, yine düştüm yine kalktım.
Lakin hiçbir zaman pes etmedim.
Doğru olanda bu değilmiydi asla pes etmemek.
Bazen aklıma düşüyordun anne.
Arattirıyordun kendini, dayanamayıp ağlıyordum.
Lakin onunda çaresinide buldum,
Uyuyordum...
Uyuyunca geçiyordu çünkü anne.
Bunuda bana sen ögrettin.
Teşekkür ederim anne.
Hayata devam edebilmek için, annenin her daim yaninda olmasi gerekmiyor.
Onsuzda nefes alabilirsin, onsuzda yaşayabilirsin,
Amma velakin güçlü olmak şartıyla.
Ayakta kalabilmek için.
Ben çok şanslıyım anne.
Çünkü ben çok güçlüyüm.
Hayatıma sensizde devam edebiliyorum,
Sensizde nefes alabiliyorum.
Gitmenle bana en büyük acıyı yaşattın.
Acımla büyüdüm ben acımla olgunlaştım.
Tatlı görünen hayatın acı gerçekleriyle büyüdüm... büyüdüm.
Büyüdüm artık ben anne.
Küçüken büyüdüm,
Çocuk değildim, olmadımda hiçbir zaman.
Giderken büyüttün sen beni anne.
Varlıgınla degil yokluğunla büyüttün.
Tek başına büyüdüm ben anne.
Gözün arkada kalmasın,
Teşekkür ederim anne,
Teşkkür ederim.
