Oysa biz sıradan hayatların sıradan insanlarıydık. Sadece zaman bizi mahkum etti. Zamanın içinde kaybettik kendimizi, kaybettik benliğimizi. Herşey geldi geçti, herşey bitti. Hep yeni bi sayfa açtık bir umutla. Belki olurda bu sefer düzelir diye ama açtığımız sayfalarıda bir bir yırttılar, karaladılar. Ama pes etmeden, yılmadan devam ettik yolumuza. Biz büyüdük yol küçüldü. Büyüdükçede küçülecek. Ve bir gün yolun sonuna varacağız. Belki gene bedenimiz buz kesecek ama o yol bizi zafere götürecek.
