Bak gene bi sona geldik. Tükendi kelimeler, tükendi cümleler. Kimse istemezdi, kimse sevmezdi ayrılıkları. Ama ben ayrılıkların en büyüğünü yaşadım. Zaman geçti. Aylar, yıllar hatta asırlar geçti ben değiştim. Şimdi herşeyim parçalandı. Kalbim gibi, hayallerim gibi...
Ama olsun alıştım dedimya. Bütün herşeye bütün insanlara alıştım işte. Özlüyor insan. Yaşadıklarını, geçen saatleri özlüyor işte. En çokta çocukluğunu özlüyor insan. Ama işte hiçbişey geri gelmiyor. Apaynı gidenler gibi...
Sadece hatıralarla kalıyoruz. Onlar bile zamanla kayboluyor. Neden bu gidişler?
Herşey gibi buda belirsiz. Biz sadece kendi yalanlarımızın üzerinde yaşıyoruz. Artık kimse umrumda deyil. Kısacası kimseyi takmıyorum. Kim giderse gitsin acıtmıyor eskisi kadar. Ama genede yazdırıyor işte. Genede kendime hakim olamıyorum. Hep masallara inanmışımdır. Yaşım 15 ve hayla inaniyorum. Hep masallardaki gibi bi hayat istemiştim ama olmadı. Yapamadım.
