It Started With A Goal

Third Chapter

Chapter Three

Him

Kinakalimutan ko si G.T. pero tumatakbo parin siya sa isip ko. Nakakainis! Mabuti nalang at may training kami mamaya, pwede ko munang i-pause ang pag-iisip at magfocus nalang sa paglalaro.

Pagdating ko sa field, may mga babaeng naglalaro. Akala ko ba may game kami?

"Sila daw muna ang magpa-practice game at magdi-drills lang tayo sa bleachers." Sabi ni Drew. Teammate ko. Nabasa niya siguro sa mukha ko ang pagtataka.

Umupo nalang ako sa isang bench na pinakamalapit sa field para manood. 20 minutes pa bago magsisimula. Pinapanood ko lang mag-laro itong mga babae. Maaayos naman din pero iba pa rin kapag lalaki ang naglaro.

Biglang may isang player nan naka-goal. Hindi ko napansin ang nangyari. Bigla nalang nagsigawan. Hinanap ko tuloy kung sino yung nag-goal. Bigla namang may sumulpot sa likod ko.

"Ang galing maglaro nung naka Messi-naldo 107 na shirt. Nakikita mo yung may jersey na half-FC Barcelona at half-Real Madrid? Transferee yan siya. At agad pasok sa team." Nakakagulat itong Drew! Pero oo nga, napansin ko na ngayon yung nakasuot nung emerged jersey.

"Matindi daw yan, pati yung men's team ng school niya dati, medyo takot sa kanya pag naglalaro." Pagpatuloy nito.

"Hay nako! Sa babae? Takot maglaro? Baka mga duwag at wala lang talagang skills yung mga tinutukoy mong takot sa kanya. Ano ba pangalan niya?" Pagtatanong ko. Pero seryoso, hindi naman niya kayang i-outdone kaming mga lalaki. Siguro sa school niya dati, oo. Sa amin, wala yan.

"Hindi ko alam. Pero G. Torres daw e. Tingnan mo itong video."

Pinanood ko naman at parang pamilyar ang mukha. G. Torres nga nasa likod nito, number 4. Akala ko normal na magpapasahan lang, pero nung may nagheadbutt sa teammate niya at nakarating sa kanya, walang pag-a-alinlangan niyang na-goal with bicycle kick.

"Wow." Yun lang nasabi ko. Kayang kaya ko naman din yan. Pero compared sa ibang teammates ko, seryoso, mas magaling ito.

"I know, bro."

"Yow, bros! Ano yang pinapa- huy! Yan yung bagong player ng women's team natin!!!" Biglang singit ni Vans.

"Hindi ka naman obvious na fan, pare!" Sabay batok ko sa kanyan.

Pinanood ko ulit yung naglalaro sa field. Maya-maya ay half-time na nila. Eto, palapit na siya.

What the heck?! Ito yung may-ari ng journal?! G.T., G. Torres! Oo nga. Ang slow ko. Pero... Naglalaro pala siya? Hindi ko ini-expect yun.

Her

I thought I wouldn't score that goal. I was completely rattled and pressured. I saw him. I saw him and I remembered all the pain, the worst part? The sweetest, happiest moments went flashbacking as well. But I still scored a goal.

I was about to kick it when I saw him. The ball was stolen from me but I managed to steal it back and dribble towards the goal and then kick sideways.

It was half-time already. I saw him sit on the left-side bleacher. Now, how can I play when he's there? How can I stop the pressure I'm having if the person who've been my football buddy is watching? I should be more inspired, you must think. But my case is different. A lot different.