Λέξεις Φαντασίας

Το Πέτρινο Μονοπάτι

Ταξιδεύω σε ένα ατέλειωτο πέτρινο μονοπάτι,
χωρίς αρχή και πέρας.
Γκρίζα πέτρινα σπίτια το συνοδεύουν
όλα με μία κοινή αυλή,
την φύση.
Τα πάντα είναι λίθινα.
Αφουγκράζομαι μονάχα το χάιδεμα του δροσερού αγέρα στις φυλλωσιές των θεόρατων δέντρων.

Ξάφνου συναντώ ένα κορίτσι.
Φοράει ρούχα λινά,
σαν αυτά μιας πορσεράλινης κούκλας.
Η φυσιογνωμία της αποπνέει κάτι θείο.
Απασχολεί τα λεπτά της δάχτυλα με ένα ξύλινο αδράχτι.
Δεν την διακόπτω.
Συνεχίζω να βαδίζω.

Τον φράχτη ενός σπιτιού αγγαλιάζει μία άλικη κορδέλα.
Είναι δεμένη φιόγκος.
Χορεύει στους ρυθμούς της βελούδινης αύρας.
Θαρρώ πως ερμηνεύει την διάθεση της φύσης,
την αρμονία της.

Πιο κάτω αντικρίζω ένα σκιάχτρο.
Μπαλώματα γεμίζουν το μακρόστενο κορμί του,
μέσα από την ριμαγμένη του σαλοπέτα.
Πάνω του μισή ντουζίνα κατάμαυρα κοράκια.
Θλίψη και μιζέρια στην λευκή του προσωπίδα.
Το ένα αρπακτικό εγκαταλείπει το άψυχο πλάσμα
ρίχνοντας το ψάθινο καπέλο από την κώμη του.
Τα μαύρα φτερουγίσματα σπάζουν την σιγή.

Ανοίγοντας τα βλέφαρά μου κοιτώ τον ουρανό.
Τα σύννεφα σαν λευκές πινελιές σε έναν γαλανό καμβά.
Ο νοτιάς φυσά το πρόσωπο μου.
Το παλτό μου τον ακολουθά
Ξανακλείνω τα μάτια μου
έχοντας πλέον νέο προορισμό.