YENİ BİR HAYAT " HİNDİSTAN "

2. BÖLÜM [YENİ AİLEM]

Uçakta canım sıkılmıştı. Biraz kitap okumaya karar verdim. Kitap okurken uyuya kalmışım. Uyandığımda Hindistan'a gelmiştik bile. Uçaktan indim. Valizimi alıp çıkışa ilerledim. Elinde adımın yazılı olduğu kağıdı tutan bir kadın gördüm. Yanında yaşlı bir amca vardı. Diğer yanında ise genç bir oğlan. Yanlarına doğru ilerledim. Kadın bir bana baktı bir yanındakilere.

- "Sen... Nazlı mısın yoksa?" diye sordu.

- "Evet, ben Nazlı... Siz de benim annem oluyorsunuz, değil mi?" Dedim. Bir an şaşırdılar. Hintçe konuşmamı beklemiyorlardı herhalde. Annem bana bakıp gülümsedi. Bende ona gülümsedim. Sonra bana sımsıkı sarıldı. Ağlıyordu. Ondan ayrıldım ve gözlerine baktım. Elimin tersiyle göz yaşlarını sildim. Gülümsedi. Bende ona gülümsedim. Arkamdan bir el bana dokundu. Arkamı döndüğümde yaşlı amca da ağlıyordu. Bu amca benim dedem olmalıydı.

- "Siz de benim dedemsiniz değil mi??" Diye sordum.

'Evet' anlamında başını salladı. Gözlerinden aşağı yaşlar süzülmeye başladı. Ellerimle gözlerindeki yaşı sildim.

- "Ağlamayın efendim." dedim. Gülümsedi ve sarıldı.

Genç çocuk bize bakıyordu. Pek bir umursamaz davranıyordu.

- "Hadi gidelim." dedi annem. Valizimi çocuğa bırakıp anneme sarılarak gidiyordum. Ayakkabımın bağının açık olduğunu gördüm. Bağcığımı bağlamak için annemin kolundan çıktım 'siz gidin' anlamında elimi salladım ve bağcığımı bağlamak için eğildim. Biri kolumdan tuttu ve sertçe yukarı kaldırdı beni.

- "Ahh!! "Dedim acıyla. Canım yanmıştı.

Bu o çocuktu. Annemin yanında ki çocuk. Sinirle bana bakıyordu.

- "Hizmetcin mi var?? Valizini kendin al..." Dedi.

Şaşırdım.

- "Kolumu bırak..." diyebildim sadece. Sert sert baktıktan sonra kolumu bıraktı ve hızlı adımlarla yürümeye başladı. Ne kadar o çocuğa uyuz olsam da valizimi alıp çocuğun peşine takıldım. Arabanın yanına beraber gittik. Arabaya bindik ve eve doğru yol aldık.
Çok trafik vardı. Bir saat sonra eve varabilmiştik. Eve geldiğim de herkes bize bakıyordu. Annem kolumdan tuttu.

-"Hadi seni odana götüreyim. İyice dinlen. Akşam yemeğinde herkesle tanışırsın. Ben seni yanlız bırakayım dinlenmek istersin" Dedi gülümseyerem. Gülümsedim.

- "Hayır anne seninle uyumak, zaman geçirmek istiyorum." Dedim

Annem gülümsedi ama gözleri buğulanmıştı. Beni ellerimden tutup odama götürdü. İçerisi muhteşemdi. İçeriye büyük bir hayranlıkla bakıyordum. Odaya mavi ve siyah tonlar hakimdi. Annem gülümseyip yanağıma bir öpücük kondurdu sonra yatağa uzandık. Ben ona sarılıp kokusunu içime çekerken o saçlarımı okşuyor, arada da saçlarıma küçük öpücükler bırakıyordu. Kokusu gül bahçesini andırıyordu. Ne kadar annemle hasret gidermek istesemde yorgunluktan uyuya kalmışım. Sonra omzumda bir el hissettim.

- "Nazlı, uyan kızım..." Dedi biri yumuşak bir sesle. Bu annemin sesiydi. Kafamı yavaşça kaldırdım ve ona bakıp gülümsedim.

- "Tamam anne geliyorum." Dedim uykulu bir sesle. Annem gülümseyip odadan çıktı. Bende yatakta doğruldum sonra kalkıp odamdaki boy aynasından kendime baktım. O sıra da telefonum çalmaya başladı. Arayan Aslı idi. Yatağa uzanıp telefonu açtım.

-" Alo, Nazlı... Kızım niye aramıyorsun bütün mahalle meraktan ölüyor. Ee tabi haliyle bende, nasılsın?" dedi hızlı seri bir şekilde.

-" İyiyim, merak edilcek bir şeyim yok." dedim sevinçle sonra devam ettim." Aslı, biliyor musun?? İnsanın annesinin olması çok güzel bir şey. Ben bu güzel şeyden neden yıllarca mahrum kaldım??." dedim üzgün çıkan sesimle.