EY SEVDİĞİM

Başlıyoruz

Okul yarın başlıyordu,herkeste bir heyecan,ama bende inanın tık yoktu. Hatta benden çok annem heyecanlı gibiydi. Anlayamıyorum,neresine heyecanlanıyorsunuz size eziyet veren bir yerin? Hiç olmadığım kadar heyecanlı değilim tabi ki. Okul bana yaramıyor,bende ona. Orda çok acılarım oldu. Çok ağlamışlığım var,çok hayal kırıklığım var o sıralarda. Sanırım bu yüzden sevemiyorum. O yüzden 'artık her şey çok güzel olacak' umuduyla bakamıyorum okulcuğuma. Bana kalsa okula bile gitmeyecektim. O kadar aciz. Yakışıklı çocuklar da olmadığına göre pek bir anlam ifade etmiyordu. Saat 00.00'dı. Telefonumda mesajlaşmakla meşguldüm. Annem içerden söyleniyordu. Pek umrumda değildi. Annemle aramız hiç iyi olmadı babam bizi terk ettiğinden beri böyle en azından. Onu hiç bir zaman annem olarak görmedim,açıkçası göremedim. Ayak sesleri duydum gelen annem denilen kadın olmalıydı.
"Hala yatmadın mı? Sabah nasıl kalkacaksın 6'da? Telefon yanında olursa böyle olur tabi. Ya ben sana nasıl güveneceğim Lara? "
"Güvenmeni isteyen yok."
" Karşında annen olduğunu unutuyorsun sanırım."
"Kimmiş anne? Sen mi? Güldürme lütfen beni. Sen annelik yapacak ne yaptın? Babam senin yüzünden gitti. Sonra abimle beni evde tek bırakıp nerelerde sabahladın kim bilir?"
"Telefonunu mutfağa bırak ve uyu."
Derken abim geldi ismi Deniz. Sarı saçlı,yakışıklı bir abiye sahibim. Sanırım onu sevdiğim kadar kimseyi sevmedim. Anneme "çekil şurdan" bakışı atan abim annemden benden çok nefret ederdi. Yanıma oturdu.
"Nasılsın ufaklık?"
"Annem benle uğraşıyor nasıl olmalıyım?"
"Siktir et."
"Sen öyle mi yapıyorsun?"
"Tabi ki onu siktir et yapıyorum. Neyse sana iyi geceler bebeğim."
"İyi geceler."
Telefonu mutfağa bırakmadım,bırakacaktım aslında ama ibneliğine değil mi? Bırakmayacağım. Saat gecenin 1'i idi. Uyuyamıyordum lanet olsun. Sanırım yarın ki karşılaşmalardan korkuyordum. Örneğin Umut. Benimle oynamıştı. İki ay kendime gelememiştim. Bana yaptıklarını düşünüp sinirlendim. Biraz da ağladım. Sonra uykumun geldiğini hissedip uyumuşum.