hayalle gerçek arasındaki köprüydü aşk . . .
hayaliyle başlayıp gercegini yüzüne çarpan ,
toz pembe düşlerini acimasizca karartan ,
köprüyü inşa ederken bilmezdi sonunu . . .
sanardi ki mutluluk karsida ,
aldanırdi suyun yüksekliğine ,
köprü olmadan geçemem derdi .
aşkı kadar coskuluydu ya bu dere ,
hep akar kurumaz sanardi .
dere coskulu , aşık caliskandi . .
derenin coşkusu arttıkça aşık daha çok çalıştı , çalıştı , çalıştı . . köprünun en güzel yeriydi ...
uzun bir yoldan sonra gelmişti ,
sevgili karşıdaydi ,
ama aşık niye mutlu değil di ?
derenin coşkusu nerdeydi ?
dere kurumus , köprü yıkılmıştı
hayali gibi değildi ...
sevgili yakından çirkindi ,
etraf siyah beyaz hatta griydi ,
onun renkleri yoktu ,
pembesi eksikti . . .
aşık anladı ki :
o köprüye, köprüyü yapmaya aşıktı
derenin coşkusuyla savaşmaya aşıktı
sevgili değildi onun derdi
aşk tı . . .
hayaliyle beslediği ,
coşkusuyla hareketlendigi aşk .
