"Hey, kes sesini çocuklar uyuyor!"
"Bana bir rakı koy ordan çok konuşma!"
Bu tam olarak haftanın tüm günlerinde yaşadığımız anne/baba kavgası sendromuydu. Ama babam genelde pek ileriye gitmezdi çünkü yerinde duramayacak kadar sarhoş olurdu. Gece saat dört on beş babam eve geldi, ayak seslerini duyabiliyordum. Uyumadığım yatağımda daha çok dibe sokuldum. 'Uyuyor izlenimi' vereceğim ya güya..
Tüm odaları dolaşmaya başladı, önce ışıkları açtı ve sonra "İnsanlar, insancıklar kalkın!" Diye yüksek sesle bağırd. Bu sefer gerçekten içkiyi aşırıya kaçırmış gibiydi .Ayak sesleri gittikçe yaklaşıyordu odama girdi, ışığı yaktı ,yatağıma doğru yaklaştı ve başucuma doğru eğildi.Yüzümü inceliyordu. Kulağıma doğru eğildi. "Orada ne sakladığını biliyorum" "Kızım, uyansana,kalk makarna yap babana?" İşaret ve baş parmağını birbirine yaklaştırıp kapalı gözpaklarımı açmaya çalıştı. Yumdum. Tekrar, tekrar, tekrar. Ağlamamaya çalıştım, yapamadım gözyaşımdan biri akmaya başladı daha sonra öbürkü.. Babam, (biyolojik olarak baba dışında bir şey ifade etmiyor) "Ahaa aslan kızım uyanmış!"
-Bak kalk sana neler anlatacağım!
Dinlemek istemiyorum.
, istemiyorum! Diye sitem ederken yanağımda bir acı hissettim. Attığı tokatın ardından saçımdan tutu, elleri çok büyüktü. "Dinleyeceksin, sike sike dinleyeceksin! "
Artık hıçkıra hıçkıra ağlıyordum, çığlıklarım tüm eve yayılmıştı. Saçımı bırakmadığı gibi beni kapıya doğru sürükledi, kapıyı kilitledi. Annem yetişemedi, kapıyı yumrukluyordu ve bir yandan "Hale, kızım iyi misin? " sorusunu tekrar edip duruyordu. Hiç bir şeyi gözü görmeyecek kadar sarhoş olmuştu. Gözlerimi son kez yumdum. İşkencelere hazır olduğumun kanıtıydı. Kan çanağına dönmüş gözlerime son birkez baktı, ela gözleriyle . Ve bir kahkaha patlattı " Korkuyor musun yoksa, ay canım" Çenemi yukarı kaldırdı dokundu, gözüme ,burnuma .Geri adım attı ve tükürdü.
O gece babmı son görüşümdü..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Tam Olarak : Sen
Non-Fiction"Bir hiçlikten başladım, şimdi en tepedeyim insanlar bunu önemsemiyor, ben bir insanım"
