Buz Gibi Soğuk (DEMI LOVATO Hayran Kurgu)

Bölüm 1

*Bölüm müziği Stone Cold,onla dinlerseniz güzel olur.*

*Açıklama gibi bir bölüm.*

Issız ve yalnız,karlı bir yolda yürümeye çalışıyordum. Ayakta kalmak, o göz yaşlarının akmaması için o kadar çok çabaladım ki. Ailemin beni dışlaması, en yakın arkadaşlarımın olanlardan sonra benden vazgeçmesi. Sayamayacağım kadar çok çevrem vardı ki. Fakat bunlar saçma bir nedenden dolayı benden uzaklaştı. Tam 154 gün olmuştu. O kadar yalnız ve canım sıkılıyordu ki saçma şeyler yapıyordum. Bunlardan biri de gün saymaktı. Hangisi daha acı? Evlatlık çıkmam mı, yoksa gerçek ailemin beni kabullenmemesi mi? Eski ailem fakir değildi aslında, normal bir aile koşullarında yaşıyorduk. Fakat beni doğuran anne diyemeyeceğim şu insan "Asla bu kızı evime almam." diyerek beni reddetti. Nasıl böyle bir şey olabilir? Nasıl bir insan kendi canından, kendisi doğurduğu birini kabullenmez? Zamanımı sadece bunların cevaplarını bulmaya çalışarak düşündüm. Öz ailemi öğrendikten tam 3 gün sonra doğum günü partisi yapmıştım. Herkes oradaydı. Beni seven herkes. Öz ailemi öğrenmiştim fakat kaç yıldır yanlarında yaşadığım o insanlar benden vazgeçmediği için oldukça mutluydum. Peki,tüm arkadaşlarımın olduğu bir partide baba bile diyemeyeceğim adam gelirse? Sırf zengin,tanınmış birisi diye onun dediklerine inandılar. Yalancı olduğumu söylediler. Asla demediğim şeyleri sanki ben demişim gibi dedi. Yalandan asla hoşlanmazdım. Sadece, ufak tefek yalanlar söylemiştim. Peki 1 hafta sonrasında yanında büyüdüğünüz o insanlar sizi evden atarsa? 23 yaşında olmama rağmen onlarla yaşıyordum. Kendi evim olması gerekirken onları bırakmadım ben. Bir ev kiraladım kendime. Bir modacının yanında çalışmaya başladım. Orada arada sırada konuştuğum 1-2 insan olmuştu. Fakat bunlar bu yalnızlık hapsinden kurtulduğum anlamına gelmez. Çünkü yine yalnız banklarda oturuyor, yalnız kahvemi içiyor, yalnız dolaşıyordum. Artık hiç bir şeyden keyif almıyordum.