AHSENÜ'L-KASASLAR

ELINDEKININ DEGERINI BIL

Her şeyin hep iyi devam etmesi diye bir şey yok hayatta...
Ayrılıklar var içinde ölüm olan. Zaten ben bundan başkasına ayrılık demem. Canın, kanın olan insanları kaybetmek var. O zaman sorguluyor insan, neden benim ailem dağıldı? Eee, herkesin annesi var. Baba diyorlar çocuklar. Ben neden bu kadar yalnız bırakıldım?
Beraber geçirdiğin güzel günlerin değerini bilmelisin. Annenin pazar sabahı hazırladığı kahvaltıyı, babanın aldığı sıcak ekmeklerin kokusunun değerini bilmelisin. Sonra kaybettiğinde özlüyor insan. Ben yalnızım, diyorsun. Aradığım sevgili değil huzur, diyorsun. Baba, şu kızı seviyorum, istemeye gidelim diyememek nedir biliyor musun? Bunu söyleyecek bir baban olmaması. Kızın babasına baba diyememen... Diyemezsin ki oğlum. Senin gözlerin ağlamaya programlı.
Anne sence bu kız nasıl, sevdin mi? Soramıyorsun işte, öyle yalnızsın. Öyle uzaksın her şeye... Bırak değerini bil hayatın, sev yanındakileri. Özlüyorsun sonra... Anlatamıyorsun, anlamazlar... Her Allah'ın günü babanın mezarındaki elma ağacını sulamaya gidiyorsun. Baban elmayı çok seviyor. Gözyaşı toprağa iyi gelmiyor.
Git elindekilere sarıl ve ne olur değerini bil öpemediğin ellerin. Sarılamadığın zamanlar olacak. Elbette yine güleceksin ama hayat işte, kalbin var. Aklın var, çıkmıyor aklından. Senin olmuşlar ya bir kere... Oğlum diye sevmişler ya seni. Şimdi dünya nüfusu sevse yeter mi? Yetmez. Kimse baban gibi oğlum diyemez, kimse annen gibi sarıp sarmalayamaz.
Hayatındakileri sev, sonra çok özlüyorsun ve öyle dolmayan boşluklar oluyor ki içinde... Klavyedeki boşluk tuşunu görsen ağlıyorsun. Bugün kendine bir iyilik yap ve sadece sev.
Üzerinden zaman geçtiğinde alışıyorsunuz ve kabulleniyorsunuz...

Telefonunuzda " annem " yada " babam " adında bir numaranın bile kayıtlı olması yeter bazen !..

Ahmet Batman