Why not? (Harry Styles Fanfiction)

Κεφαλαιο 2ο

[...]

"Λοιπόν Bella πως σου φαίνεται το σπίτι;" Ειπε σταματώντας το βλέμμα του σε εμένα.

"Είναι καλό."

Μου χαμογελασε αμηχανα τριβοντας ελάχιστα τον αφιενα του. Καθώς τον παρατηρούσα ένας ήχος κλειδιων ακούστηκε.

"Μπαμπα." Διέκρινα μια βαριά και βραχνη φωνη. Χωρίς να υπάρξει λόγος τρομοκρατηθηκα.

"Στην κουζινα." Οι μπότες του καθώς χτυπούσαν τα ξύλινα πατώματα άφηναν έναν αρκετά ανατριχιαστικο ήχο. Γύρισα πίσω μου και αυτό που αντίκρισα δεν ήταν καθόλου αυτό που περίμενα.

"Harry απο δω-"

"Ξερω ποιες ειναι." Ειπε διακόπτοντας τον πατέρα του.

"Κατσε μαζι μας."

"Εχω διαβασμα."

"Δεν νομίζω να στερηθείς έστω και λίγο από την γνώση σου αν ξοδέψεις πέντε λεπτά από τον χρόνο σου." Γέλασα με τον τρόπο που το είπε τραβώντας επιτέλους το βλέμμα του πάνω μου. Δεν σταμάτησε να με κοιτάει. Άρχισα να ιδρωνω και να κρυώνει κάθε χιλιοστό του κορμιού μου. Με αγχωνει αυτό το βλέμμα.

"Σου είπα όχι." Μίλησε και άρχισε να προχωράει προς την έξοδο της κουζίνας.

"Καλα τουλαχιστον δειξε στην Bella το δωματιο της."

"Δεν είναι δύσκολο να το βρει."

"Harry." Του φώναξε κοιτώντας τον με αρκετά σκληρό βλέμμα.

Μου εκανε νοημα να τον ακολουθησω. Δεν μου αρέσει εδώ. Συγκεκριμένα δεν μου αρέσουν αυτοί. Ο Harry για την ακρίβεια. Ο Tom είναι καλός.

"Εδω είναι το δωμάτιο σου. Δίπλα είναι το μπάνιο δεξιά η κρεβατοκαμαρα και στο βάθος είναι το δικό μου δωμάτιο κάπου που δεν πρόκειτε να μπεις. "

"Καλά." Του είπα γελώντας στην σκέψη ότι θα ασχολιομουν έστω και ελάχιστα με αυτό το άτομο.

"Που είναι το αστείο;" Με έχει νευριάσει αρκετά.

"Πουθενά." Είπα πηγαίνοντας προς το δωμάτιο μου.

"Άκου λίγο." Με έπιασε δυνατά από το μπράτσο αναγκάζοντας με να γυρίσω προς αυτόν.

"Όσο μένεις μαζί μας αυτό το υφακι κομμένο."

"Απλα γέλασα για κάτι που θυμήθηκα." Γέλασε ειρωνικά.

"Άσε το χερι μου."

"Σε πονεσα;" Ειπε γελώντας.

"Είσαι αξιολυπητος."

"Εγώ;"

"Μας φέρεσαι λες και δεν έχεις ψυχή. Είσαι αναίσθητος." Του φώναξα χτυπώντας τον στο στήθος κάτι που τον έκανε να απομακρυνθεί ελάχιστα από κοντά μου.

"Επειδή δεν θέλω να μείνω με την γκομενα του πατερα μου δεν με κάνει αξιολυπητο. Σκεφτόμαστε πριν μιλήσουμε."

"Γκομενα; Άκουσα καλά; Πιστεύεις πως αν ηταν απλά μια γκομενα θα μετακομιζαμε στην άλλη άκρη της γης;"

"Ναι αυτό πιστεύω. Ξες γιατι; Γιατί προφανώς ο μπαμπακας σου δεν θα μπορουσε να σας προσφέρει τίποτα από όλα αυτά που υπάρχουν εδώ."

"Μη τυχόν και ξανά πιάσεις τον πατέρα μου στο στομα σου. Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να μιλάς ενώ δεν ξες τι έχει συμβεί ανάμεσα τους." Οι τόνοι της φωνής μου ανέβηκαν και αλλο παραξενευοντας τον.

Από κανέναν δεν δέχομαι τέτοια αντιμετωπιση όσο αναφορά τον πατερα μου. Ο μόνος άνθρωπος που θα μπορεσει να τον κρίνει είμαι εγώ.

"Τι εγινε παιδια; Τι φωνές είναι αυτες;"

"Bella;"

Τους κοίταξα μια τελευταία φορά και ύστερα μπήκα στο δωμάτιο μου. Θα μαλώσω άσχημα μαζί του αν ξανά θίξει τον πατερα μου. Δεν έχει κανένα δικαίωμα.