Dünya'nın Üvey Kızı

-1-

''Son kez sarıl bana!''

Hayal meyal hatırlıyorum.Ağlamaktan kıpkırmızı olmuş gözleriyle süzmüştü beni. Ve sımsıkı sarılmıştı. O an yapmaya çalıştığım tek şey kokusunu duyabilmekti. Çektim kokusunu içime. Sanki bir daha hiç yapamayacakmış gibi. Sanki bu onu son kez görüşüm imiş gibi. Öyle değil midir zaten? Her başlangıç beraberinde bir sonu getirmez mi? Delip geçmez mi kalbimizi? Yakmaz mı içimizi? Çok güzel bitiyordu gün. Onunla beraber, sarılırken güneşin batışını izleyebiliyordum. Ama sonra pat diye düştü aklıma gerçekler. Belki de hiç benim olmayacaktı. Belki de bir daha dokunamayacaktım ona. Beraber uzanarak yıldızları izliyorduk. Bir şey dedi bana, hatırlamıyorum. Sonra güldü. Mutluydu. O mutluyken mutluyumdur normalde. Ama o an değildim. O gülerken ben ağlamaya başladım. Hissettirmeden. Çünkü o an ihtiyacım olan tek şey göğsüne uzanıp ağlamaktı.Ama o fark etti. ''Ağlama.'' dedi. Susmadım.Yıkılmıştım. Üzgündüm.Kafamı göğsüne yasladı ve sımsıkı sarıldı. Bırakmasını istesem de bırakmadı. Sımsıkı tuttu beni. Ağladım. Bunu istiyordu zannettim. Ama öyle değildi. Gözyaşı yanağıma düştüğünde, o an tüm gerçekler düştü aklıma. Ben onun ağladığını görmeyeyim diye sarılıyormuş bana o an. Ağlamama dayanamamış. 

'' Ağlama! Lütfen. Yalvarırım yapma bunu bana.Ölüyorum görmüyor musun? Geberiyorum!''

Sanki ben bunları söyleyince daha çok ağladı. Öptüğüm ellerini, yüzüne götürüp sakladı gözyaşlarını.