Ömrüm bir pamuk ipliği gibi her rüzgarda biraz daha incelen, korkmuyorum kopmasından,
Sanki birazda istiyorum bu ipliğin kopmasını, öyle bir bıkmışlık ,bir hezeyan halinde içim.
Kıyıya vuran dalga kadar katmer katmer katlanan içim , peki neden kimin için..
Güvendiklerim, bana güvendiklerini sandıklarım ,sırrımı verdiklerim ,hep yanındayım diyenler mi sebep
Yada garip bir anıyla kendini hatırlatıp sızıya neden olanlar mı?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KARMAŞIK
Aléatoireİnsan bazen sadece susar, bazen sevdiklerimiz o sustuklarımızdır. Aslında sustuklarımız değil, düşünüpte söyleyemediklerimizdir,, kalp kapınızı açmak dileğiyle...
