Aslının dilinden
2 aydır çıkıyoruz.aama bugün bir şey fark ettim.onun benimle doğru düzgün ilgilenmedigini benim onunla ilgilenmedigimi ona aşık olmadığını fark ettim o da bana aşık değildi bunu hissetmeye başladım hayal kırıklığına uğradım kendim için en iyi şeyi yapmaya karar verdim ondan ayril çaktim.Ve bi ayrılık mesajı yazdım."Savaş ben sanırım yapamıyorum yurutemiyorum seni kirdiysam Özür dilerim" bu mesajı gönderdim.Ertesi gün mesaj geldi."sen bilirsin hoşçakal" diye bir mesaj geldi.ona aşık olmasam bile hayal kırıklığına ugradim onun beni gerçekten sevdiğini düşünüyordum.O günden beri hiç bir erkeği guvenmemeyi kafama koymustum savaş a cvp vermedim mesaj yazmadim.
Hiç bir erkeğe artık güvenmezken nasıl sağlam bir ilişki kurabilirdim kii İnsan bir kere güvensizlige ugrayinca temeli atmak artık zor oluyor.Kimseye en yakınına bile güvenemiyorsun hayat bu kadar acımasız olmak zorundamiydi ya da her zaman mutsuz olmak zorundamiydim.Insan bir kere güldükten sonra 100 kere ağlamak zorundami???
İnsanoğlu her şeye çözüm bulmusken neden aşka çözüm yok neden??
Ya da niye aşk diye bir şey var niye??
İnsan karşılıksız aşk yaşamak zorundami ya da unutmak için her yolu denemek zorundami
