Dinlediklerini ve işittiklerini kendi diliyle, kendi zikriyle sunar Rabbine. "Ey Rabbimiz" der, yerde hiçbir çiçek, gökte hiçbir kar tanesi yoktur ki, Senin rahmetinden bir müjdeci olmasın. Güneş, Senin rahmetinle doğar. Tohum, Senin rahmetinle çatlar. Çiçek, Senin rahmetinle açar. Ağaçlar, Senin rahmetinle donanır. Senin rahmetinden meyveler sunar bizlere. Sen yaratmasaydın, kuru dallar ne verecekti ki bizlere?
Bir sofra kaldırılır, ardından binler sofralar serilir... Sen Rahmansın! Misafirlerini en güzel ağırlayansın. Rezzaksın! Rızkımızı en güzel şekilde verensin. Rahimsin! Hannansın! Mennansın! Bizi aziz bir misafir gibi ağırlayan Sensin yâ Rabbi! Senden başka kim olabilir ki? Bizi terbiye edip bir su damlasından bir insan mertebesine çıkaran, toprağı terbiye edip içindeki küçücük tohumlardan ağaçları, meyveleri çıkaran Sensin. Yağ tabakası gözümüzden bu güzellikleri gördüren Basîr de Sensin.
