BASKETBOL, LİSE VE HAYAT

Metrobüs Macerası

29 Ocak Perşembe 12:00
Bugün hep beraber Murat 'ın babaannesine gittik. Fikir Murat'tan çıkmıştı. Önceden düşünüyordu. Antrenmanlar da bittiğinden gitmemek için herhangi bir engel yoktu.
Kahvaltıdan sonra hazırlanmaya başladım. İki tane eşofman, birkaç parça iç çamaşırı, mp3 çalar, iPad, şarjlar, hırka, kitabımı ve topumu hazırladım. Sonra yatağımı topladım. Bahçeye çıktım. Çardakta oturdum. Sanırım saat on iki gibi çıktık. Şansımıza metrobüs boş geldi. Arkaya geçip oturduk. Metrobüs yavaş yavaş doluyordu. Bahçelievler'e geldiğimizde adım atacak yer yoktu. Dört beş durak sonra yoğunluk azalmaya başladı.
Okmeydanı durağında 10-12 yaşlarında, yüzü çillerle kaplı, gözlerinin altı sürmeli bir çocuk metrobüse bindi. Akordiyonunu çalmaya başladı. Bazı insanlar onlara doğru gelen bu çocuğa para veriyorlardı. Ben de o sırada iPad'imde oynuyordum. Çocuk yanımıza geldi. iPad'ime baktı. O bakarken NSS'yi oynuyordum. Bana "Barcelona mısın? diye sordu. Ben de "Evet" diye cevap verdim.
"Ben de bu oyunu oynuyorum."
"Gerçekten mi?"
"Evet."
"Adın ne senin?" diye sordu Murat.
"Adım Alex."
"Nerelisin?"
"Rumen'im."
"Nereden geliyorsun?"
"Darülaceze Perpa'dan geliyorum."
"Sultanahmet'e falan gitsen daha iyi olmaz mıydı? Orası turist kaynar, hem daha çok para verirler sana."
"Çok uzak."
Biraz daha konuştuktan sonra çoçuğa para verdik. Hepimize ayrı ayrı teşekkür etti ve Mecidiyeköy durağında inip tam tersi yönümüzde giden başka bir metrobüse bindi. Ve çalmaya başladı.
Zincirlikuyuda metrobüsün son durağına geldiğini belirten ve ileri gitmek isteyenlerin gelen metrobüslerden birine binebileceğini söyledi. İndik. Arka arkaya altı sıralı kuyruğa girdik. Metrobüslerin boş gelmesi büyük şanstı.
Dördüncü defada binebildik. Çantalarımızı koyacak bir boşluk bulabilmiştik neyseki.
Metrobüs hareket etti. İçerideki hava fazlasıyla boğucuydu. Murat'ın midesi bulandı, Caner ise öksürük nöbeti geçirdi. Altunizade durağına geldiğimizde Murat bir sonraki durak olan Acıbadem'de ineceğimizi, ardından Zeynepkamil minibüsüne binip babaannesinin evinizdeki önünde ineceğimizi söyledi. Acıbadem durağında indik. Caner ve Murat banka oturmuş, yaşam için gerekli olan oksijeni bol bol teneffüs etmeye çalışıyordu. Bu eylemleri yaklaşık on dakika boyunca devam etti. Sonra merdivenleri çıkarak karşıya geçtik. Minibüse bindik. Bu sefer ben fenalaştım. Soğuk cama dayandım. On beş dakika boyunca bu eziyete katlandıktan sonra babaannesinin evinin önünde indik. Metrobüs maceramız bitmişti ama buradaki maceramız daha yeni başlıyordu.