ANNE BIRAKMA KIZINI...!

MEMLEKETIM

Ben Ezgi 5 yaşındaydım Ağrı'nın küçük bir köyünde ailemle birlikte yaşıyordum.

Günlerden pazartesiydi karlı ve soğuk bir kış günüydü sabah saat 6 idi annem erkenden uyanıp bizi o güzel uykumuzdan uyandırmıştı
Güzel bir köy kahvaltısı karşımızda duruyordu
.Abim çok açıkmıştı hemen annemin o güzel elleriyle yaptığı ekmeklere saldırmıştı.
kahvaltı yaptıktan sonra babam tarlaya gitmek icin evden cıktı.
Ardından abilerim okula gitmek icin hazırlanıyorlardı.Kücük olduğumdan dolayı öğretmen benim okula gelmemi istemiyordu.

gittim zamanda beni eve gonderiyordu.Ama ben okulu çok seviyordum benimde bi kalemimin defterimin ve ödevlerimin olmasını istiyordum.
Aslında harflerin sayıların çoğunu biliyordum benim gibi birini neden öğretmen istemiyor anlıyamıyordum.
Tek sebebi küçük olmamdı galiba
Abilerim hazırlanıp cıkmak üzere idi.Bende onlarla gitmeye karar verdim.Dışarısı ne kadar soğuk ve karlı olsaydı bile gitmeye kararlıydım.

Belki bu gün öğretmen beni sınîfa alır o sıralardan birine oturtururdu.
Düşündükce mutlu oluyordum icimde bi his vardı alıcak diye o karlı yolları aşıp okulun kapısının önüne geldik.
Köyün o okula giden bütün ögrenciler İstiklal marşını okumak için okulun önünde sıraya girmişlerdi.

Abimde istiklal marşını okumak için sırasına doğru yürümeye başladı. Beni yolun kenarında yanlız bırakmıştı.

Dayanamayıp arkadalarindan gitmeye karar verdim o her zaman ki öğretmen yine oradaydı.Bana doğru bakıyordu sanki kızıp dövecekmiş gibi ;

Ona aldırmadan abimin yanına koştum. Elinden tuttum .
o kel, şişko, uzun boylu adam yani öğretmen yanımıza geldi. Gözlerimin icine baktı.
Korkmuştum biraz yine beni eve gondericek diye,
$onra gülümseyerek beni sevdi.
Çok şaşırdım neden bana boyle davrandı ki bende hocaya bakarak gülümsedim.