If I Can

Chapter 1

Cal Stefan Madrigal.

Kailan ko kayang masabi na mahal na mahal kita? Pero hindi ko kaya. Baka magbago ang pinagsasamahan natin. Na baka magbago ang pagtrato mo sakin. And worst of all, baka hindi mo na ako pansinin.

Hindi ko ata yun kakayanin.Na mawawala na yung paghalik mo sa pisngi ko, pagyakap sakin at pagsasabi ng mga corny na linya at pagsabi ng 'I love you' saken kahit bilang isang kapatid lang. Kapatid lang ang turing niya sakin. Napakalaking sampal sakin yun sa realidad kapag sinasasabi niya iyon sakin. Na isang kaibigan at isang kapatid lang ako at hindi na iyon malalampasan pa.

"Hoy Dianne anong sinsimangot mo diyan? Di bagay sayo" panira naman ang isang to! Anong sinisimangot ko dito? Yun ay dahil iniisip kong paano kitang mapasabi na mahal mo din ako kahit na napaka-imposible yun. May mahal ka ng iba eh. Hay, iiyak naman ata ako. Iniwas ko nalang sakanya ang tingin ko para hindi niya mapapansing naiiyak na ako.

"Tigilan mo nga yan. Di bagay sayo ang nakasamingot. Dapat ngumiti ka para naman may manligaw sayo" Eh ano naman ang mapala ko dun? Hindi naman ikaw ang manligaw sakin. At saka maganda naman ako kahit nakasimangot ah! Ito talagang lalaking to! Huminga muna ako ng malalim bago tumingin sakanya

"Oo na! Oo na! kaya wag mo nang paglaruan ang buhok ko!"

"May problema ka eh. PMS ba? Oh may love life ka na tulad ko? Tell me, did he hurt you? May sinabi ba siyang masama sayo? Sabihin mo lang. You know I won't let my bestfriend get hurt" Yun eh, ikaw yung nananakit sakin. Wala ka namang ginagawa pero masakit pa rin. Nginitian ko lang siya ng mapait.

"Wala nga. At saka may lalaki bang magkakagusto sakin? Ang malas naman ata nila sakin."

"What are you saying? Of course someone will like you. Sa ganda mo? Walang magkakagusto? Your making me laugh Dianne" Oh diba inamin niyang maganda ako pero haaay, sana nga may magkakagusto sakin. Especially to the man who I'm talking with.

"By the way, how's Meg?" masokista ka ba Dianarah? Bakit mo sinabi yon? Argh, I hate myself.

"Si Meg? Nag-uusap sa mga kaibigan niya. Bakit? Ay oo nga pala, nagustuhan niya yung binili kong regalo sa kanya. Salamat sa pagsama sakin" tumango lang ako iniwas ang tingin ko. Tumulo naman kasi ang peste kong luha!

Lumipas ang ilang oras at uwian na. Nagmamadali akong umuwi para hindi makasabay sa kanilang dalawa. Alam ko naman ang kahinatnan dun eh, masasaktan lang ako.

Nang makauwi na ako, dumeritso lang ako sa kwarto at umiyak. Ganito nalang ako araw-araw, maging masaya sa harap niya pero tuwing wala na siya sa paningin ko ay dun lang ako umiiyak.

Cal Calling....

Inabot ko yung phone kong nasa study table ko at tinignan lang ang screen. Sasagutin ko ba o hindi? Kung sasagutin ko, masasaktan lang ako sa mga maririnig ko dahil kukwentuhan lang niya ako tungkol sa pagsasama nila at kung hindi ko naman siya sasagutin ay baka mag-alala yun. Takot pa naman niya na hindi ko sinasagot ang tawag niya.

Sinagot ko nalang.

"Hello?" I tried to make my voice to be joyful and thankfully it did.

"Dianne, good news!" Sa boses palang niya, ang saya niya. Ano kaya ang ginawa o sinabi ni Meg ni Cal? Kinakabahan ako sa sasabihin niya.

"Bakit?"

"Meg's finally gonna introduce me to her parents! I'm so happy right now." I felt a tear fell on my cheek. Yeah, I'm so happy for you but why am I crying? What should I say? Should I say that I'm happy for him too? But deep inside my heart is already torn apart.

"I'm happy for you" Sinikap kong maging masayahin ang boses ko. I covered my mouth to cover my sobs, tears flooding in my cheeks.

"I want to see you. Can you go out tonight? Let's have a party" he gladly said.

"I'm sorry Cal. Got some homeworks to do and we have a family dinner tonight" Lies.

"Okay, I understand. I'm gonna hang up now. Thank you bestfriend" he ended the call. I lay on my bed again and cried the rest of the night.

The next morning, I got a text from an unknown number.

" 'Good morning sweetheart. I'm finally gonna meet you again' "