Aynı sokakta oturuyorduk. Hergün bir kızla geliyordu eve, adı ESRARENGİZDİ. Herkes onun hakkında farklı şeyler söylerdi. Fakat kimse gerçeği bilmezdi. Kirli sakalları vardı. Yeşil gözlü esmerdi. Mahallenin kızları hayrandı ona. Bense nefret ederdim. Hiç kimseyle konuşmaz, sadece gelir geçerdi. Birgün onunla yolda karşılaştık. Çok güzel bir yüzü vardı.
Bana gülümsedi. Şaşırdım. Ama yine de onu sevmiyordum. Fakat o çok farklıydı. Gece boyunca lambası yanardı. Uyumak yerine onun evini seyrediyordum, onu sevmediğim halde herşeyiyle ilgileniyordum. Yavaş yavaş onu gözlemeye başladım. O an anladım ki hep kendimi kandırmışım. Ona karşı hissettiğim şey Sevgiymiş. Artık o eve gelmeden uyuyamıyordum. Yanına gelen kızları kıskanırdım. Herkes onun kötü olduğunu söyleyince, hrp onu savunurdum. Onunla karşılaşmak için kapıda beklerdim. Onu yine yolda gördüm. Bana göz kırptı. Yanımdan geçerken onu çağırdım." Acelem var KÜÇÜĞÜM" dedi. Bana aramızdaki yaş farkınî hatırlatmıştı. Eve gidip ağlamıştım. Karar verdim ona aşkımı ilan edicektim. Yolunu gözledim. Birgün onu gelirken gördüm. Peşine düştüm. O evine girdi. Biraz bekleyip kapıyı çaldım. Açtî, "Ne var KÜÇÜĞÜM" dedi. "SENI SEVIYORUM" dedim. Gülümsedi. Ee dedi. Ne ee dedim. Konuşmadı. Koşarak dışarı çıktım. Bir ay boyunca evden çıkmadım. Birgün kızlarla konuşurken ambulans geldi. Onun evine geldi. Sedyeyle onu dışarı çıkardılar. Önümüzden geçerken "Bende Seni KÜÇÜĞÜM" dedi ve gözlerini yumdu. Kıpkırmızı oldum herkes bana bakıyordu. Ağlayarak koşmaya başladım. Akşama kadar sokakta gezdim. Gözyaşlarım durmadan akıyordu. Sonra eve geldim. Annemler ondan bahsediyordu. Sevdiği bir kız varmış ailesi evlenmeye izin vermeyince kız evden kaçmış. Sokak serserileri onu öldürmüş. Eve getirdiği kızlar evi olmayan kızlarmış. Kimi sevdiyse ölmüş. Çok acı çekmiş intihar edip hastaneyi aramış. Polisler evinin duvarında KÜÇÜĞÜM yazısını görmüş. "KÜÇÜĞÜM Sende Ölme" yazıyormuş. Ve hemen altına; 'Bende seni sevdim sevdiklerim gibi sende ölme diye ben öldüm KÜÇÜĞÜM. '
