The game of dead

If Angels Cry You Won't Die

P.o.v. Lucas
Ik rende als een gek door het doolhof, ik was Het Beest kwijt maar hij zou me wel weer vinden. Ik keek om me heen. Welke gang zou ik nemen? Ik nam de rechter gang en hoopte dat het de goede was maar net toen ik nog eens een gang in wou gaan verscheen Het Beest voor mijn neus. Ik draaide me zo snel ik kon om en rende als een gek terug. Het Beest zat me op de hielen. Ik moest hem afschudden dus besloot ik een keer links een keer rechts en zo verder te gaan tot ik hem kwijt was. Dus dat deed ik. Uiteindelijk had ik hem afgeschud. Ik wist dat hij me weer zou vinden maar ik had nu tenminste de tijd om na te denken. Ik dacht zo hard na dat je mijn hersens misschien wel zou kunnen horen werken. Even leek alles in slow motion te gaan. Ik struikelde over een boomwortel en viel neer op de grond. Ik voelde me zo zwak.. Mijn been deed pijn.. Was hij gebroken? Vast niet. Ik stond op. Een pijnscheut ging door mijn been. Ik negeerde het en zette het weer op een rennen. Best dom, vluchten voor een wezen waar je waarschijnlijk toch niet aan ontsnapt. Ik schudde mijn hoofd bij die gedachte. Maar het zou niet voor niets zijn. Ik moest en zou ontsnappen, no matter what. Ik had enorme dorst en voelde me een beetje duizelig, ik had water nodig, en snel. Ik hoorde een brul, niet zo ver hier vandaan. Ik sprintte nog harder, zo ver mogelijk weg van waar de brul vanaf kwam. Hij kwam van rechts dus.. Ik moest naar links, maar ik kon alleen maar naar rechts, ik keerde terug, ik ging echt niet naar rechts.. Ik nam toen uiteindelijk de rechtergang (die eerst links was maar ik had me dus omgedraaid.). En rende zo snel ik kon. Maar daar zag ik waar ik zo bang voor was: Het Beest stond me op te wachten, hij had dit gewoon uit gepuzzeld! Achter het beest was de uitgang.. Ik moest daar doorheen, maar eerst hem afschudden. Ik zag hem zijn snuit in de lucht steken om te ruiken.. Hij ROOK me.. Ik zag een steen liggen en raapte hem op, ik gooide hem weg. Helaas kende hij dit trucje en kwam recht op me af. Ik draaide me om en rende weg, hij zat me op de hielen, ik ging naar links, hij ging naar links, ik ging naar rechts, hij ging naar rechts. Ik raakte hem maar niet kwijt. Ik struikelde over een boomwortel. Hij stond vlak boven me.. Hij rook in de lucht.. Was hij blind dan? Hij was blind.. Ik stond langzaam op en sprintte weg, en hij zat me weer op de hielen, snel sprong ik in de bosjes. AHA! Modder! Ik begon me in te smeren, en ging kokhalzen. Oké, geen modder dus. Toch ging ik verder met me in te smeren. Mijn plannetje werkte, hij was het spoor kwijt. Het Beest ging weer weg, op zoek naar mij dus. Pas na vijf minuten ging ik uit de bosjes. Ik deed mijn schoenen uit zodat hij me niet zou horen. Mijn schoenen hadden wel nog gewoon mijn geur.. Ik nam mijn schoenen mee en zocht een plek waar ik ze zou leggen, ik klom via klimop een beetje op een muur want hij kwam niet tot boven, en knoopte ze vast met mijn veters aan een klimop. Zo hield ik hem wel even bezig. Ik klom weer naar beneden en rende verder. Ik kwam hem tegen en bleef even stil staan, hij liep me gewoonweg voorbij, hij had de geur van mijn schoenen opgepikt en ging er nu heen. Als hij uit het zicht verdwenen was ging ik weer rennen. Ik zocht de weg terug naar de uitgang. Gelukkig had ik een best goed oriëntatiegevoel. Naar links, naar links, naar rechts, naar links, naar rechts. En daar was de uitgang dan.. Ik schreeuwde het enthousiast uit en meteen was Het Beest daar weer, ehm.. Oeps? Ik bleef stokstijf staan. Hij kwam dichterbij en begon aan me te ruiken, ik hield gespannen mijn adem in. Uiteindelijk besloot hij dat ik niet Lucas was. Natuurlijk was ik dat wel maar hey, wat was ik blij. Het Beest verdween uit mijn zicht. Voor de uitgang kwam ik een huilende engel tegen. 'Wat is er?' Vroeg ik hem. 'Op het einde van de uitgang moet je een password geven, denk dan aan mij, je zal in leven blijven, denk aan mijn tranen.' Ik knikte en rende de uitgang in. Ik rende en rende.. Ik kwam nog een huilende engel tegen. En hij zei: 'Denk aan je gedichten, vertaal ze, het password komt er in voor.' Ik knikte en rende verder, er kwam een muur in zicht. Ik sprintte het laatste stukje extra hard. Midden in mijn sprint begonnen de muren langzaam te sluiten. Ik kwam aan bij de muur en begon te denken. Ik schreef maar één gedicht over engelen.. Als engelen huilen zal je niet sterven.. Natuurlijk! 'If Angels Die You Won't Cry' Zei ik, wacht wat? Neeee. 'If Angels Cry You Won't Die.' De muur ging open, net voordat ik geplet werd tussen de twee muren sprong ik naar buiten, net op tijd.. Ik was nog nooit zo bang geweest als vandaag.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hey lezertjes van me! Het duurde een tijdje voor de update maaaaarrrrr, ik wou hem langer maken dan de vorige en dat was niet zo gemakkelijk omdat het zich in een doolhof afspeelt etc etc, maar hier is hij dan! Hopelijk was hij een beetje boeiend. ;s Ik weet dat ik niet de beste schrijver ben maar ik doe mijn best. Hope you enjoyed it♥.

     Live the life you love.

                        xxEls