Kaç yaşındaydım hatırlamıyorum babamın beni istemediğini öğrendiğimde.
Fazla acimisti canim, yedirememistim. Bugun hala devam ettiği gibi.
Okulda, evde, yolun ortasında, derste, sevgilimin yaninda, mutlu bir günümün sonunda, gece uyurken, gelirdi ansızın aklima, sanki aklimdan bir an bile olsun çıkıyormuş gibi.
Aglardim, kaşları düşerdi yanimda olanların, ne diyeceğini bilemez teselli ederlerdi.
Bir mendille, bir kucak dolusu sarılmakla, lavaboya gidip yuzumu yıkamakla geçtiğini sanıyorlardı. Günün sonunda evlerine gidip babalarına nasılsın diyebiliyordu onlar. Veya bir mezarları vardi gidip icini dökecek, suyunu döküp cicek bırakacak. Bende ne mezar vardi, ne canlısı.
Bu daha acı verici.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Cam Kırıkları
ChickLitBir giriş nasıl yapılır bir kitap nasıl yazılır bilmem. Ben yazarım, belki benim gibi bana benzeyen acılar bulurum yolumda. Şimdiden hoşgeldin hikayeme sevgili okuyucu. Baştan anlaşalım, benim hikaye dramatik, bolca göz yaşı barındırıyor. Kabul ede...
