White Love And The Black Unknown.

3.

Max komt binnen met een zwarte brief in zijn handen. 'Jongens, ik denk dat ze ons allemaal moeten hebben.'

Hij kijkt op, tranen in zijn ogen, en ik zie aan hem dat hij doodsbang is. We maken oogcontact, niet wetend wat we moeten zeggen. Ik wend me naar mijn moeder, ze staart angstig in het niets. Zonder echt te huilen, rollen er tranen over haar wangen. Max komt op de bank tussen ons in zitten. Het is een tijdje stil, een akelige stilte. Niemand kijkt elkaar aan. Ik merk aan de sfeer die er hangt, dat er ieder moment iets kan gebeuren. Mijn handen zweten en het adrenaline stroomt door mijn lichaam.

Marcel kucht. Ik kijk hem aan. Ik merk aan hem dat hij het moeilijk vind om uit zijn woorden te komen. Op het moment dat het hem bijna lukt, staat mam op van de bank, en loopt stressvol de kamer uit. Ik hoor dat ze de trap op loopt. Boven hoor ik haar hard huilen. Het maakt me verdrietig.

Ik sta op en ga naar mam. Ik ren naar boven, en zie haar zitten op haar bed. Hoofd in haar handen en ze maakt schokkende bewegingen. Er komt geen geluid meer uit. Als ze merkt dat ik voor haar sta, kijkt ze op. Haar mascara is uitgelopen, en ze ziet er gesloopt uit. Ik vraag of het gaat: 'mam, gaat het wel?' Ze Knikt, maar ik geloof er niks van.

Het is even stil. Dan zegt ze: 'Schat, luister heel aandachtig, er is iets wat je moet weten.' Ik knik, en luister aandachtig. 'Toen ik dezelfde leeftijd als jou had, misschien een paar jaartjes ouder... Rond de tijd dat ik je vader leerde kennen, en uiteindelijk zwanger van jou ben geworden, heb ik precies hetzelfde meegemaakt.' Ik kijk haar vol verbazing aan. Ze gaat verder. 'Je moet goed doorhebben, dat dit echt gebeurd, en we hier niks aan kunnen doen, het enige is afwachten. Politie heeft geen zin. FBI heeft ook geen zin. We zijn machteloos.' Ik knik, niet wetend wat te zeggen. Mam drukt me in een knuffel. Ik moet huilen. Ze drukt me nog meer tegen zich aan, en sust me.

Samen lopen we weer naar beneden, en ze legt alles uit aan Marcel en Max. Marcel zegt: 'is er echt niks wat hier tegen kunnen doen?' Waarop mam zegt: 'nee schat, dat zal alles erger maken...'