Sıkıntıyla sandalyeye oturdu Camila. Ona sıra gelmesine daha çok vardı. Cebinden telefonunu çıkarıp ekran kilidini açınca küçük bi şok yaşadı. Tam 50 tane mesaj gelmişti çünkü. Zaten küçüklüğünden beri şanslı olduğuna inanırdı. Çünkü Tanrı ona hep iyi insanlarla karşilastirmisti. Ellerini göğe çevirdi ve
"Lütfen Tanrım beni seven insanlara karşı yüzümü kara çıkarma " Sanırım duasını dışardan söylemiş olmalı ki en iyi arkadaşı Normani elini omzuna koydu ve
"Ben zaten sana sonuna kadar güveniyorum benim güzel Camilam. Kazansan da kaybetsen de hep en iyi arkadaşım olacaksın" Yanağına küçük bir buse kondurdu ve
"Hadi Camila sana güveniyorum. Sıra sende" Dolan gözlerini hafifçe sildi. Ve arkadaşının boynuna atladı. Bunu zaten biliyordu.
"Hadi sana bi şaka yapayim da keyfin yerine gelsin küçük tavşan"
Camila arkadaşının yanından hafifçe ayrıldı ve kulaklarını kapatarak "Hayır Hayır !!! " diye bağırdı. Spikerlerden bir tanesi geldi ve "Hadi bakalım küçük şey. Gitme vakti" diyerek başını okşadi. Son bir kez daha arkasına baktı Camila. Ve arkasındakilere el salladı. Onlar da minik tavşanlarına el salladılar. Annesi babasına hafifçe "Bence başaracak" dedi. Babası da " Zaten bunun için gelmedik mi buraya ?" dedi. Küçük Camila arkasındakilerden de destek alarak sahneye doğru yürüdü...
