SEN KIRINTILARI

3.BÖLÜM

Evet ağladım hemde utanmadan bütün ders boyunca ağladım. Oysa ki söz vermiştim kendime "ağlamak yok artık " demiştim evet demiştim ama sadece demiştim, anladım ki demekle olmuyor. Ben yalnızım ve bu yüzden yine tek başıma ağlıyorum. İşte Defne bu diye geçiriyorum içimden ve bu sözle göz yaşlarım daha hızlı inmeye başlıyor. İşte aşk bu. Canım gerçekten çok yanıyor ama anlatacak kimsem yok belkide bu yüzden canım çok fazla yanıyor. İçim içimi yiyor anlatacak kimsem yok işte bu yüzden elime kâğıt te kalem alıp yazmaya başlıyorum:

"Annem dışında kimsem yok çok yalnızım her gün kaç kere parçalanıyorum bir ben bilirim. Çok kötüyüm ve bu çile ne zaman bitecek bilmiyorum. Beni kuyunun dibine itti ve ışığa ulaşacak yol bulamıyormuş gibiyim. Bazı insanlar doğuştan şanslı olur. Ben her şeyi tırnaklarıyla kazıyarak elde edenlerdenim.Bir sihirli değnek istiyorum, elbette olmuyor. Eğer o sihirli değnek olsa babamı geri getirip Çağrıya ne kadar kırıldığımı hissettirirdim .Hiç kimse dönüp bakmaz mı ya bu kız bu kadın yalnız el uzatalım diyen olmaz mı? Herkes kendi derdinde, herkes kendi halinde ben yalnızım hemde yapayalnız"

Bunları yazdıktan sonra kendimi birazda olsa rahatlamış hissediyorum. Gözümde ki yaşlardan etrafı bulanık gördüğüm için kazakla siliyorum ve birinin bana doğru geldiğini görüyorum.Biraz seviniyorum ama az sonra geçiyor. Kimseye güvenmediğim aklıma geliyor. Ellerimde bir el hissediyorum ve dönüp baktığımda "kimse için değmez " diyor "kimse için " . Kendimi şaşırmaktan alamıyorum ve bir yanım ona güvenmem gerektiğini söylüyor. Sessizce "haklısın" diyorum. "Benim adım Mete" diyerek ilk adımı o atıyor. Konuşup konuşmamak arasında kararsız kalıyorum ama bir anda "Bende Defne " diyorum. Güvenemiyordum ama güvenmekte istiyordum of ne yaptığımı bilmiyorum ben. Neyse tekrar kulaklığımı takıp müzik dinlemeye başladım ama bu sefer ağlamadım galiba yazmak bana iyi geliyordu. Psikiyatrim bana yazmam gerektiğini söylemişti ama ben saçma sapan konuşuyor diyerek içimden geçirmiştim .Bütün ders müzik dinledim ve artık kulaklarımın ağrıdığını hissettim ve çıkarttım. Mete hala yanımda oturuyordu ve ona dönerek:
"Bak ben bir arkadaşım tarafından çok fena kazık yedim o yüzden sana güvenip güvenmemek arasında çok kararsızım ".
"Bende bir arkadaş kazığı yedim inan ki o duyguyu biliyorum o yüzden bana güvenip anlayabilirsin "
Dedi "Aynı şeyleri yaşadık desene diyerek hafif bir tebessüm ettim " ve anlatmaya karar verdim:
"Benim sevdiğim biri var fakat o benimle bir arkadaşıma yakın olmak için sevgili oldu ve ben bunu öğrendiğimde başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Tam 3 yıl geçti üzerinden ama ben hala dünmüş gibi hatırlıyorum içimdeki nefret ve kin hiç bitmedi bu yaptığım ayıp ama elimde değil işte "
"Bak benim hayatım böyle dedim"
Ve birkaç damla yaş döküldü gözümden Mete o kocaman ve soğuktan üşümüş elleri ile sıcacık göz yaşlarımı sildi ve bana acır gözler ile baktı:
"Ağlıyorsun ama değiyor mu? Yani ağlaman onu tekrar getiriyor mu? Sen sadece kendini bitiriyorsun onu unutman lazım biliyorum kolay değil fakat ama bunu kendin için yap "
Dedi ama bu dedikleri bana çok zor geliyordu ... Bütün gün bana öğüt verdi konuştuk ve eve gidip hemen kendimi sırt üstü yatağa attım kafamı tavana dikip Metenin dediklerini düşünmeye başladım
2 SAAT SONRA:
Metenin dediklerini düşünürken uyuya kalmışım ve her yerim tutulmuş ağrıyor...Uyudum evet ama ondan kalan kırıntılar hala kalbimi acıtıyor ...