İnsanlar beni kırmaktan zevk mi alıyor anlamıyorum. Tam "Bundan daha fazla kırılmam. Kırılacak bir parçam daha yok." dediğim anda parçalara ayrılıyorum. Ben kimseyi kırmayayım, üzmeyeyim diye kelimelerimi özenle seçerken onlar beni kırmak için kelimelerini özenle seçiyorlar sanki. Sonra da hiçbir şey olmamış gibi devam ediyorlar. Özür dileyince geçtiğini sanıyorlar ama öyle olmuyor işte. Her nefes alışımda kalbimin kırıkları içimi parçalıyor. Yine de sesimi çıkarmıyorum. Hep karşımdaki insanı kendimden daha çok düşündüğüm için kaybediyorum. Ben böyle olmasından çok yoruldum. İnsanları kırmamak hiçbir işe yaramıyor. Susarsan, üzmezsen üzülen sen oluyorsun. Bunu çok iyi biliyorum. Bildiğim halde kıramıyorum kimseyi. Kıyamıyorum kimseye. İnsanlar bencil. Şu hayatta mutlu olmak istiyorsak bencil olmamız gerek. Ama olmuyor işte.
