yoruldum

sevildim...:(?

Aslında mutsuz ve intiharı düşunen insanların çoğu ya yanlizlıktan ya da sevilmemekten gibi sebelerden dolayı intiharı düşünür yada mutsuz olur.. ama ben öyle deyilim tam tersi çok sevilen fazlaca şımartılan deyer verilen saygı gösterilen biriyim ve yanlız da deyilim. Sadece hayatımın bi kısmında yanlızlığı dibine kadar yaşamış biriyim. Asıl yaralarida o kısımda açtılar. Teker teker sırtımdan vurarak. Ben ailem arkadaşlarım saygı gösterdiğim aile buyukleri ve çoğunlu sevdiğim akrabalar. Dedim ya yanliz deyilim çoook geniş ailem var kocaman bi sulale. Ve o sulalede hatrı sayılır bi adamın kızıyim. O yüzden düşüşüm ağır oldu o yüzden yere bu kadar sert çarptım. Karşımda bana bağıran kişiye o yüzden kahramanım dedim kurtarıcım dedim. Evet beni kurtardı ama sadece bana ihanet eden insanların arasından alıp asıl işkence çekeceğim yere insanların arasına götürcek ve o götürme törenine düyün diyolar. Yoksa onunda bu insanlardan farkı yok o da dinlemiyo oda bağırıyo oda yapmadığım bişeyi yapmışım gibi anlatıyo ve hep diyerleri gibi oda haklı oluyo. Ben onlara alıştımda onunda aynısi olması zoruma gidiyo sonuçta ben ona kurtarıcım demişim... ben sadece sevdim be cezası bu olmamalıydı.. şimdi her baktığım yerde onu görürken herkesi ona benzetirken başkasıyla evli olmakmı hemde sözde sni kurtaran biri.. ne günah işledim yarabbim bedeli bu kadar ağır başkası için. Atarken bu kalp başkasina ait olacak ömür boyu bu beden. Unuturum diyodum yalancıktan gülerim diyodum ama her baktığım yerde onu görünce nefes aldığıma bile pişman oluyorum. Bunun olmaması gerek ben resmi olarak evliyim ve düyünüme iki hafta kaldı. Bunda bi terslik yokmu benmi saçmalıyorum? yoksa hayatmı acımasız? Ben hayata karşı hep gülerken hayat bana niye hiç gülümsemedi? Ben insanlara karşı hep iyi biyetliyken onlar neden bana vicdansızlık yaptılar? Bu yazıyı yine hıçkırıklarımın bi kısmını içime gömerek yazdım. Dışlerimi sıkmaktan çenemin ağrıdığı. Bi gecede. Yine sustuğum ve yine suçlandığım kendimi savunamadığım dudaklarımı parçaladığım ama konuşmaya gücümün olmadığı be gecede yazıyorum. Ve ben o gun o imzayı atarak bu işkenceye ömür boyu katlanmak zorunda olduğumu resmiledim ve kaçışım yok. Umudun tükendiği yerdeyim bitkisel hayata gişteyim gündüzümün olmadığı gecenin ayazındayım. Donmak üzereyim ama iki adım ötemi göremiyorum. Lal sanmışlar beni çığlıklarımi gören yok! Yorgun çırpışlarımı duyan yok! Yaşıyo sanıyolar beni! Cesedimi fark eden yok! Ruhum bile terk etmiş beni! Bedenimi toprağa kavuşturan yok! Inatla vücudumu sarsan ve bana kızan bağıran bu insanlar yaşadığımı düşünüyolar. Ve ölürken yüzüme astığım o gümsemeyi kahkaha sanıp dalga geçtiğimi sanıyolar! Onlar bi dokunsalar kalbime çoktan durduğunu anlıyacaklar. Ama onlar daha çoktan çürümeye başlamış cesdimi bile fark edemiyolarki!!! Onlar sevdiklerim ve onlar sevenlerim ne ince ironi demi???