Het Leven van Deridder

Hoofdstuk 4

5/11/2058
Ik weet dat het de eerste keer is dat er niet 22 oktober in het dagboek geschreven wordt, maar dit is zeker een uitzondering waard. Ik heb verschrikkelijk nieuws! Papa had kanker en is overleden. We zijn allemaal heel verdrietig maar gelukkig kunnen we bij elkaar terecht. Heel de familie is naar Australië gekomen voor de begrafenis van papa. Zelfs oma en opa uit Frankrijk! We gaan bijna vertrekken naar de kerk. Ik weet heel zeker dat ik hem héél hard ga missen. Revilo wil ook iets schrijven:
Ik mis papa maar ik ga zoals hem verder met mijn leven. Ik ga voor hem iets bereiken zoals hij voor Emma en Oliver. Hij heeft iets bereikt en daar ben ik trots op. Hij is weg maar zijn voetsporen liggen er nog. Die ga ik volgen. Tot het einde. We missen onze papa.
    Ze stonden allemaal rond de kanstanjebruine kist van Thomas. De pastoor begon zijn speech. De enige die het droog kon houden was nonkel Bob. Zelfs Alexander pinkte een traantje weg. Thomas' vrouw had een hele mooie speech voorbereid en ze strompelde naar het verhoogje. Ze pakte haar briefje en probeerde een aantal woorden uit te spreken maar er kwamen enkel wat vreemde klanken uit. Ze vroeg aan Revilo om het over te nemen van haar. Hij knikte zachtjes en fluisterde: 'Het is goed, mama. Ik zal het doen.' Er kwam een klein glimlachje tevoorschijn op haar rode lippen. Revilo maakte er een onvergetelijk moment van. Ik keek even rond en ik zag iedereen naar de grond staren. Toen de plechtigheid afgelopen was, druipte we terug af naar huis. Niemand kon een woord over zijn lippen krijgen. Tim wachte bij de buren op ons. We zaten in stilte rond de tafel toen nonkel Alex begon: 'Ik denk dat het tijd is om te vertrekken. Onze vlucht vertrekt over 2 uur.' Maya knikte en dan stond iedereen op. Naar een paar minuten was iedereen klaar om te vertrekken, alleen nonkel Bob bleef nog tot na het avondeten. Revilo en Amme hadden die nacht over het dagboek zitten praten. Ze hadden besloten het dagboek mee te geven met Marthe naar Italië omdat hun vaders laatste wens was dat het boek terug in zijn geboortestreek terecht kwam. Hij kwam oorspronkelijk uit West-Vlaanderen dus als het dagboek al in Italië was, was het toch al een heel stuk dichter bij zijn eindbestemming. Ze hadden het na de begrafenis met Marthe besproken en ze vond het goed. Nonkel Alexander en zijn vrouw waren net vertrokken en Marthe, Aaron en Tim volgden hen op de voet. Marthe had het dagboek in haar rugzak gestoken tussen haar boeken en schriften. Ze hadden nog een half uur op de luchthaven van Sydney. Maar toch was de reis al begonnen voor het dagboek, dat ondertussen de naam 'Het Leven van Deridder' had gekregen. De tijd vloog voorbij door de douane, de politiecontrol dus ze moesten snel het vliegtuig in. Ze zaten per 2 en Tim zat op Marthes schoot. Aaron legde de handbagage in de bagagerekken. Het vliegtuig steeg op en Tim zette zijn keel open omdat zijn oren pijn deden. Ze waren al een paar uur onderweg toen Marthe opmerkte: 'Hé, waar is mijn rugzak? O nee, zeg dat het niet waar is! Ik ben hem vergeten!'...

To be continued...