Het Leven van Deridder

Hoofdstuk 2

Thomas, de toen 1,5 jaar oude baby, schreef verder aan Emma haar dagboek zodat hij haar toch nog een beetje bij zich had. Hij miste haar natuurlijk en Oliver ook. Ook al kende Thomas Emma en Oliver nog niet goed omdat hij te jong was, besefte hij goed genoeg dat hij iets miste in zijn leven. Zijn grote broer en zus. Zijn ouders waren erg ongelukkig sinds Emma en Oliver er niet meer waren. Het leven is niet meer wat het was. Maar Thomas bleef optimistisch. Hij was dan wel alleen, maar hij kon toch niet zijn dagen blijven verslijten aan het denken aan zijn broer en zus. Hij wou zelf iets bereiken in zijn leven voor Emma en Oliver. Zij hebben niets kunnen bereiken maar Thomas zou voor hen iets goed doen. Hij wou de wereld helpen. Dus hij deed goed zijn best op school en nadat hij afgestudeerd was, vertrok hij. Op wereldreis. Voor Emma en Oliver. Hij wist heel zeker dat als ze zouden weten wat hij ging doen, dat ze erg trots zouden geweest zijn. Dus met volle moed vertrok hij. Opweg naar de horizon. Alleen.

22/10/2037
Ik heb mijn wereldreis beëindigd na 3 jaar zwerven van stad tot stad, land tot land en van continent naar continent. Ik heb onderweg veel dingen bijgeleerd en heb leuke mensen leren kennen. Ondertussen heb ik mijn 20ste verjaardag al gevierd. Na 19 jaar zijn we nog altijd bezig over Emma en Oliver en hoe hard we ze missen. Gelukkig heb ik veel vrienden die me steunen en helpen als ik het even moeilijk heb. Ze hebben ons echt te vroeg verlaten. Maar nu ik 20 jaar oud ben, ga ik nog altijd verder met mijn leven. Ik heb op reis ontdekt dat ik een toffe nonkel heb, die in Australië woont. Mijn ouders hebben zich teruggetrokken in ons buitenverblijf in Frankrijk. Ze gaan daar blijven voor altijd. Maar ik, ik ga naar Australië. Weer de wijde wereld in. Ik ga bij mijn nonkel wonen tot ik een huis kan kopen en een gezinnetje begin te stichten. Ik ben en blijf een optimist. Ik kijk op naar het leven en zie in alles wel iets goed. Ik probeer niet teveel te denken aan mijn oudere broer en zus. Want ik mis ze. Echt waar.

Toen Thomas 25 jaar werd, waren er al 24 jaar verstreken na de dood van zijn zus en broer. Maar hij had ondertussen een leuk meisje leren kennen en ze gingen samen wonen. Niet veel later was er al een kinderkamer die ingericht moest worden. Thomas en Maya waren heel gelukkig samen. Maya had het verhaal van Emma en Oliver al gehoord en uit medelijden voor haar man noemde ze hun eerste kindje dat op 22 oktober 2042 geboren werd, Amme. 2 jaar later op 22 oktober 2044 kwam er een 2de bedje in de kinderkamer voor Revilo.

22/10/2050
Ik ben nu 8 jaar oud en we wonen nu in Australië! We hebben een groot huis en we wonen naast de nonkel van mijn papa. Mijn broer is al 6 jaar oud. Ik moest van mijn papa iets schrijven in dit boek. Het ziet er al oud uit en versleten. Precies al van de tijd van mijn oma en opa, die in Frankrijk wonen. Mijn papa vertelt vaak verhaaltjes over zijn broers en zus. Maar hij zegt dat Emma en Oliver al dood zijn en Alexander woont in Italië. Van hem hoort mijn papa niet veel meer. Mijn papa roept me. Ik moet gaan. Daaag!

22/10/2051
Ik ben het weer. Mijn dochter heeft een mooi tekstje geschreven, zie ik. Ik lees het nu pas maar dat is een familie traditie. Elk jaar op 22 oktober schrijven we in dit oude dagboek van mijn zus, Emma. Ik hoop dat het nog lang een traditie gaat blijven. 33 jaar zijn we nu verder. 33 jaar zijn Emma en Oliver nu al weg. 33 jaar leef ik zonder broer en zus. Alexander laat, zoals Amme geschreven heeft, niets meer van zich horen dus hem ben ik ook een beetje kwijt. Gelukkig heb ik mijn fantastische vrouw en kinderen nog. Ze zijn alles voor me.