Dati ang tingin sa love ay isang pangkaraniwang feeling lang.
Walang kwenta,panandaliang kasiyahan lang,nagsasayang lang sa oras,but nagkamali ako.
Dumating ako sa puntong nailove,nagmahal,nagpakatanga,nagsayang ng luha at kung ano ano pang nakapagpasakit at nagpasaya sa aking damdamin.
Nalaman ko noon na ang pag-ibig ay kailangan para makilala mo ang tunay na ikaw,para mas makilala mo kung sino ka talaga.
Dito ko nalaman na pag nagmamahal ka dapat handa kang maging tanga.Kasi ganun naman talaga diba?
Hindi lang kasiyahan ang maidudulot ng pagmamahal,may sakit din.
Isa sa mga dahilan kung bakit ka nasaktan is yung nalaman mong
LARO LANG PALA SA KANYA ANG LAHAT,habang ikaw ginagawa mo ang lahat maparamdam mo lang na tunay ang pagmamahal mo sa kanya.
Matapus mong maramdaman iyang mga iyan,sasabihin mong
"Ayaw ko na,ayaw ko ng magmahal,ayaw ko na ulit masaktan,magpaluko at magpakatanga"
Isinara mo na yung puso mo.Kinandado mo pa nga.
Naging manhid kana.
Takot ka na ulit magmahal.
May napupusoan kang tao pero ang iniisip mo is negative
"sasaktan lang ako nito,magagaya lang ulit ang nangyari dati,ayaw ko na".
Pano kung ganyan ka?
Puro yung negative nalang ang naiisip mo?
"Sasaktan din lang ako nito,lulukkhin din lang niya ako,iiwan niya din lang ako"
Hanggang sa maging bitter kana.
Hanggang sa masanay ka at maging
KAGALIT MO NA ANG MUNDO.
pano na?
At ang masaklap pa ay
PANO KUNG ANG TAONG KINAKATAKUTAN MONG SASAKTAN KA LANG AY SIYA PALA ANG BINIGAY NG DIYOS PARA SA IYO?
NAKAPIKIT KA LANG KASI.
PANO MO BUBUKSAN ANG PUSO MO ULIT KUNG IKAW MISMO MADILIM ANG PANINGIN MO?
parang pagbukas lang iyan ng kandado sa dilim.Hindi mo mabubuksan ang kandado kung hindi mo binubuksan ang ilaw.
BUKSAN MO ANG ILAW MO,WHICH IS YUNG TIWALA MO.PARA MABUKSAN MO ANG KINANDADO MONG PUSO.
iyan ang hugot.
