Το Δωμάτιο

Tι είναι αυτό το δωμάτιο;

"Σαν μπεις

δεν θα βγεις

Κοίτα μπροστά

και σωστά

Μια λάθος ματιά

και λούζεσαι στην φωτιά"

"Απάνθρωπο να ξυπνάει κανείς στις 7.30 για να πάει σχολείο. Μα είναι δυνατόν να έχουμε σχολείο στις 8.15; Ποιος το σκέφτηκε αυτό; Μας μισούν. Δεν εξηγείται αλλιώς." σκέφτηκα εκείνο το πρωί. Η αλήθεια είναι ότι ξυπνάω με δυσκολία, ειδικά τα χειμωνιάτικα πρωινά. Αλλά τι να κάνουμε; Έτσι είναι η μαθητική ζωή!

Μ'αυτά και μ'αυτά, σηκώθηκα, έφαγα πρωινό και προετοιμάστηκα για το σχολείο. Πρώτη ώρα φυσική. Δεν αντέχεται. Πάω στο σχολείο, χτυπάει το κουδούνι και μπαίνω στην τάξη. 

Μπαίνει και ο καθηγητής. Καταλαβαίνεις πόσο βαρετό είναι το μάθημά του από την εμφάνισή του. Πρώτα απ'όλα έχει ένα βλέμμα λες και μας μισεί όλους. Μετά είναι αυτά τα πατομπούκαλα που αποκαλεί γυαλιά. Πάντα ακατάστατος και ο νους του ταξιδεύει αλλού και δεν ξέρει τι γίνεται στο μάθημα.

Χτύπησε επιτέλους το κουδούνι και κατέβηκα στο προαύλιο. Εντωμεταξύ πρέπει να με είχε πάρει ο ύπνος.

"Ε! Τζέρυ! Θα βγούμε σήμερα;" με ρώτησε ο φίλος μου ο Ίαν. Αυτό το παιδί κάθε φορά να πετάγεται από το πουθενά... Δεν ξέρεις από που θα σου ρθει! Έτσι αγουροξυπνημένος που ήμουν κι'όλας...

"Σήμερα; Είσαι καλά; Αφού αύριο έχουμε σχολείο! Πρέπει να διαβάσω!" με κοίταξε τότε με ένα πολύ περίεργο βλέμμα.

"Τι μέρα είναι σήμερα;" με ρώτησε αποδοκιμαστικά.

"Πέμπτη δε είναι;" απάντησα γεμάτος απορία. Τότε έσκασε στα γέλια ο Ίαν.

"Καλά ε! Έχεις χάσει τις μέρες! Παρασκευή είναι ρε!"

Ωχ ναι! Παρασκευή είναι! Ουφ! Πάλι καλά! Δεν θα άντεχα κι'άλλη μέρα σχολείο! Παρ'όλα αυτα βαριέμαι να βγω...

"Ξέρω γω μωρέ Ίαν; Βαριέμαι να βγω! Όλο τα ίδια κάνουμε! Δεν θες να κάνουμε τίποτα διαφορετικό;" του είπα γεμάτος παράπονο.

"Εεεεμ.... Α! Τι λες να πω και στους άλλους και να κοιμηθούμε σπίτι μου;" μου απάντησε γεμάτος ενθουσιασμό.