yalnız kuş #wattys 2015

yalnız kuş

'bu bölüm sevdiğime gelsin, anlasın artık nasıl yalnız olduğumu. seni seviyorum desem '❤

Ağlamaya başladım. Artık üzülmüyordum. Çünkü alışmıştım. Zar zor nefes alıp veriyordum. Karnım açtı. Çaresizdim. Kimsesizdim. Yalnızdım. Başımı kaldırdım. Derin bir nefes aldım. Çok da uykum vardı. Göz kapaklarım artık kapanıyordu. En sonunda dayanamayıp gözlerimi kapattım.

Yavaş yavaş gözlerimi açmaya başladım ama başaramadım. Kim, beni niye alsın ki? Ama yattığım yatak o kadar rahattı ki. Bir hafta bile uyuyabilirdim. Abarttım. Iki gün falan. Sağıma dönüp yattım. Ama kolum başkasının göğsüne gelmişti. Gözümü açtığımda üzeyir vardı!!! Gözlerimi kocaman açıp ona diktim. Uyuyunca çok tatlı oluyordu. Masum bir bebek gibi. Ona yakalanmadan yataktan indim. Odanın kapısını açtım. Bir sürü oda vardı. Iyice çıkıp merdivenleri inmeye başlayacaktım ki, boy aynasında kendime baktım. Üstümde pembe bir pofuduk gecelik vardı. Saçlarım ve yüzüm tertemizdi. Ayaklarımda da pofuduk bir pamuk çorap. Allahım! Çok tatlıydım. Küçük bir çocuk gibi. Aklıma gelen şeyle gözlerimi kocaman açtım. Benim üzerimi üzeyir mi değiştirmişti?! Aman ALLAHIM didim! Olamaz yaa. Rezil oldum! Hemen aşağı inmeye başladım. Evde kimse yoktu. Salon falan, bümbüyüktü. Cok renkli şeylerle düzenlenmişti. Hele de mutfak! Harikaydı! Aman Banane. Öylece dikilmiş salona bakıyordum. Arkamda bir tıkırtı hissedince hemen arkamı döndüm. Üzeyir saçı başı karışmış gözlerini ovalıyordu.

-günaydın

Dedi o tarif edilemez tatlı sesiyle.

-sana da günaydın üzeyir. De ben neden burdayım ki?

-sence?

Yanımda bitti. Şu an duvarla onun ile duvar arasınsaydım. Daha da yaklaştırdı. Kendisine yapıştırdı. Bir eliyle yanağıma dokunup okşadı. Biraz güldü. Ben ise şaşkınca onun ne yapacağına bakıyordum. Boyu benden uzun olduğu için biraz eğildi. Dudağı dudağıma değiyordu. Ama dur! Ben daha bunu tanımıyordum bile! Hem ben daha hiç öpüşmemistim ki! Ilk öpücüğümü üzeyir mi alacak şimdi! Buna müsade edemem. Aradan sıvayıp ona baktım oda bana şaşkınca bakıyordu. Kollarımı göğsümde bağladım.

-ne yaptığını sanıyorsun sen bakiyim?

-şey.

-şey ne?

Ensesini kşıyıp başını öne eğdi.

-eeee, şey ben, kahvaltı yapalım mı?

-konuyu saptırma üzeyir.

Biraz ona yaklaşıp;

-yoksa, beni seviyo-

Demeden kapı çaldı. Birini mi bekliyordu ki?

-pardon

dedi ve kapıyı açmaya gitti. Fırsat mı fırsat. Kaçabilirdim aslında. Sonuçta evsiz bir kıza yardım etmişti ama bu kadarı fazlaydı. Sapıktı. Kesinlikle sapıktı. Hemen yukarı çıkıp odaya girdim. Ama galiba yanlış odaydı. Çünkü odada bir sürü çizilmiş kız portreleri vardı. Sevdiği kızdı kesin. Geri adım atarak odadan geri çıktım. Başka bir odaya girip oranın penceresini açtım. Biraz yüksekti ama bunun evinde daha fazla kalamazdım. Cesaretimi toplayıp aşağı atladım. Ama atladığım anda pişman oldum çünkü karşımda bir çift ayakkabı gördüm. Başımı kaldırdığımda üzeyir kollarını birleştirmiş bana bakıyordu.

-bir yere mi gidiyordun küçük hanım?

-şey, ııı, evet.

-nereye? hem gidecek bir yerin yok ki