Her günü birbirine benzeyen yaşamlardan sıkılmıştım. İstanbul'un gökyüzünü perdeleyen yüksek binalarından, boğucu trafikte işe gidip gelmekten, derinliği olmayan ilişkilerden sıkılmıştım. Gitmek istiyordum, sadece gitmek... Yolculuk hayali bir tutkuya dönüşmüştü. Gitmek, aniden gitmek, hesapsız gitmek, yollara düşmek... Kendim dâhil dokunamadıklarıma dokunmak...
Eski zamanlarda yolculuklar yürüyerek, atla veya deveyle yapılıyordu. Böyle yolculuklar sadece yolcunun hayatını değiştirmiyor, aynı zamanda insanlık tarihini bile değiştiren olaylara sebep oluyordu.
Çocukluğumda babamdan sürekli Evliya Çelebi hikâyeleri dinlerdim. Hikâyelerde geçen inanılması güç olaylardan ziyade beni en çok etkileyen şey, onun nasıl yollara düştüğüydü. Evliya Çelebi bir gün rüyasında Peygamber Efendimizi görür. Efendimiz, "Dile benden ne dilersen," diye sorar. O da "Şefaat ya Resulullah," diyeceğine, yanlışlıkla, "Seyahat ya Resulullah," der. Bunun üzerine dileği kabul olur ve Evliya Çelebi bir dil sürçmesiyle yollara düşer...
Babam bu hikâyeyi anlattıkça gözlerim ışıl ışıl parlar, yüzümde bir tebessüm oluşurdu. Sonra bir "düş sürçmesi" hayaliyle babamın dizlerinde öylece uyuyakalırdım. Aynı rüyayı hiç görmedim ama umudumu kaybetmeden her gece bu hayalle yatağa girerdim çocukluğumda.
İlkokul yıllarında öğretmenimiz, "Büyüyünce ne olmak istersin?" diye sorduğunda ben de arkadaşlarım gibi "polis, doktor, mühendis" gibi klasik cevaplar verirdim. Ama içimden hep, "Büyüyünce gitmek istiyorum," derdim.
Evden ilk gidişim de ilkokul beşinci sınıfın sonlarında oldu. Bir sabah tek başıma, nereye gideceğimi bilmeden düşmüştüm yollara. Yürüye yürüye Muş'un Hasköy ilçesine varmıştım. Büyüdüğümde kat ettiğim mesafenin kilometre hesabını yaptığımda görecektim ki, o gün tam on beş kilometre gitmişim. Bu, benim ilk beş parasız ve gerçek yolculuğumdu. Uzayıp giden Muş Ovası'nın ne kadar muhteşem olduğuna hayret etmiş ve ilk defa bir manda görmüştüm. Dönüşte ise bir at arabasının arkasına gizlice takılarak geri gelmiştim. At arabasının sürücüsü beni görmesin diye de arka tekerleri birbirine bağlayan demir maşanın üzerine oturmuştum. Yol, ayaklarımın altından akıp gidiyordu...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hayata Yolculuk
Adventure“Hakiki yolculuk, gittiğin yerlere harita üzerinde çarpı işareti atmak değil, o çarpı işaretlerini ruhundaki yaralara yara bandı yapmaktır. O öyle yaptı. Gitti, hamdı, pişti! Hem iyileşti, hem iyileştirdi! İnsana dokunarak insan kaldı! Hasan Söyleme...
