(NL) Falling Darkness [ON HOLD]

1. Te ver van huis

Hoofdstuk 1 - Te ver van huis

Net voordat ik mijn ogen opende, wist ik dat ik vooruit bewoog. Ik opende langzaam een klein stukje, mijn ogen en gluurde door de kleine spleet. Het eerste dat in mijn blikveld kwam was licht – heel veel licht. Mijn ogen deden bijna pijn door de felheid ervan.

Het tweede ding dat ik zag was de binnenkant van een autodeur. Het was helemaal zwart. Zwart dashboard, zwart frame, zwart leer. De bloedrode naden van het leer was het enige dat wat kleur bracht in de donkerte. Ik hief mijn ogen en keek uit het raam. Ik leunde met mijn hoofd tegen het glas en uitgaand van de pijn in mijn nek en langs mijn rug, zat ik al een tijdje in deze zelfde positie. Ik keek naar buiten naar het snel veranderende landschap langs de weg. Het zwarte asfalt had een scherp contrast met het lichtbruine zand dan zich uitstrekte in een gigantische woestijn. In het verre einde ervan kon ik vormen zien van bergen die hoog de lucht in rezen.

De babyblauwe lucht was als een grote deken die de lege woestijn overdekte. De zon brandde op mijn gezicht en het voelde warm en comfortabel, maar van binnenin was ik koud. Ik wilde de zon vastpakken en mijn armen eromheen slaan, me ertegenaan nestelen en de vertrouwdheid voelen die het uitstraalde.

Ik liet mijn ogen zakken naar mijn handen in mijn schoot, gedraaid in een gecompliceerde knoop van vingers. Ik probeerde mijn handen uit elkaar te halen maar kon amper mijn duim of wijsvinger bewegen. Het kostte me zoveel energie om alleen al dat te doen. Ik wilde mijn ogen dichtdoen en weer terugzakken in de kleurloze droom die ik had net voordat ik wakker werd, zo moe was ik.

Dat verbaasde mij. Ik was een Aer en moe zijn kwam bijna niet meer in ons woordenboek voor. Aers werden niet moe. We konden voor uren rennen en nog geen spier die verzuurde. En dat was precies wat ik nu voelde, pijn en krampen in mijn spieren. Alsof ik mijn hele lichaam een work-out had gegeven en ik nu de consequenties ervan ervaarde.

Het tweede wat me opviel was de kou die ik voelde. Dat was net zo vreemd. Mijn lichaam was niet meer in staat om op temperaturen te reageren. Ik kon ze voelen, maar ik zou nooit gaat zweten van warmte of kippenvel krijgen van kou. Het enige wat wel effect had op mij was de bovennatuurlijke warmte die mijn huid streelde elke keer als ik aan hem dacht.

Ik nestelde me dieper in het leren jack dat om me heen geslagen was, aan de geur ruikend die nog in de stof was blijven hangen. Een geur die ik maar al te goed kende. De munt, de bloemen, de bomen en het kleine vleugje van verbrand hout dat maar nooit gedekt leek te kunnen worden door de andere geuren. Maar nu was er een andere geur nog bij gemixt. Nog een geur van vuur, maar een andere, verser, meer recent. Een geur die mijn hoofd liet opschieten en die alle herinneringen terugbracht van afgelopen nacht.

Ik schoot mijn hoofd naar links om te zien wie de auto aan het rijden was. Mijn hart sloeg een paar slagen over toen ik de oogverblindende donkerblonde lokken over zijn voorhoofd zag hangen. Zijn donkerblonde lokken. Met de perfect gevormde gelaatstrekken, zijn lichaam perfect gespierd en lichtjes gebruind. Mijn ogen zwierven over zijn gezicht, verwonderd door de mooiheid ervan. Mijn ogen bereikte niet eens die schitterende blauwe ogen waarvan ik wist dat ze vlak boven zijn neus zaten – mijn ogen waren vastgelijmd aan zijn lippen toen hij zijn mond open deed om te praten, zijn mondhoeken lichtjes omhoog.

"Doornroosje is eindelijk ontwaakt?" Hij draaide zijn hoofd mijn kant op en mijn hart stopte gewoon compleet met kloppen. Mijn wangen werden vuurrood toen hij zijn hand naar die van mij bracht, zonder moeite de knoop van mijn vingers ontwarde, en zijn vingers door die van mij reeg. Hitte vloeide door mijn aderen en ik voelde me verlamt voor dat moment. Hij boog voorover en automatisch sloten mijn ogen, mijn adem stekend in mijn keel. Maar zijn lippen kwamen niet, dus ik opende ze weer verbaasd. Zijn gezicht was slechts centimeters van mij vandaan, zijn ogen mijn gezicht innemend op een manier waardoor ik nog lichter werd in mijn hoofd.