de pijn die ik heb gevoeld.

is er misschien toch iemand?

toen ik 14 jaar was kwam ik een meisje tegen. ze was van mijn leeftijd. ze bleek op een of andere manier mij te begrijpen. ik voelde me veilig bij  haar. ik voelde voor het eerst in lange tijd, een beetje geluk. ik was zo blij dat ik haar ontmoet had. elke keer wanneer er geen man was, vroeg ik aan mijn vader of ik naar het park mocht. en daar ontmoette ik dan Fleur. Fleur het meisje dat me bleek te begrijpen en dat om me gaf om wie ik was. ik vergat alle problemen om me heen als ik bij haar was. mijn vader was erachter gekomen, dat ik met iemand omging. hij vond het maar niks. hij was bang dat ik weg zou lopen, en dat ik met haar mee zou gaan. toen gebeurde het ondenkbare. mijn vader wou absoluut niet dat ik weg zou lopen, dus hij bedacht een plan om van haar af te komen. op een dag toen ik meteen haar afspraak, hoorde we een vreemd geluid. we dachten dat het een dier zou zijn, dus we gingen zitten, en we kletsen gezellig. toen hoorde ik een schot. ik keek naar Fleur en ze zakte langzaam in elkaar. mijn ergste nachtmerrie kwam uit. de enige waar ik mee kon opschieten, was in een klap weg. ik was zo overstuur. ik heb 4 dagen lang tegen niemand gepraat, niks gegeten en niks gedronken. ik deed niks ik was zo bang dat bij alles wat ik deed dat het alleen maar voor vedriet en pijn zou zorgen. het enige stukje geluk in mijn leven werd afgepakt. mijn vader zei dat het een ongeluk was. dat iedereen het had kunnen overkomen. hij had gehoord dat de dader een gestoord persoon met een pistool was. ik geloofde hem, ik had niemand anders kunnen bedenken die het zou kunnen hebben gedaan. ik ben zo stom geweest. ik ben nooit op de gedachten gekomen, dat mijn vader misschien de dader had kunnen zijn. mijn vader was nu nog de enige die ik kon vertrouwen. dus hij kon het niet zijn. dacht ik.