Blessuretijd - Vervolg Schijnbeweging & Omhaal

10

A/N: Verrassingsupdate!!! Hihi, doordat ik nog geen werk gevonden heb, heb ik wel heerlijk veel tijd om te schrijven en hier dus een extra update :) Enjoy! X

10:

Hoestend stak Nadia haar sleutel in het slot. De verkoudheid was nu echt begonnen en kleine hoestbuien had ze al gehad. Bij Nadia was het alles of niets. Als ze verkouden werd dan met alles erop en eraan.

"Nadia!". Nicolai klonk opgelucht toen ze de huiskamer instapte. Het telefoontje van Joël had dus gewerkt en hij wist nu de waarheid.

"Hoi" zei Nadia onverschillig, terwijl ze hem op zijn wang kuste, terwijl ze haar hand probeerde te ontzien. Ze had harder geslagen dan dat ze ooit dacht te kunnen. Haar hand was alleen maar meer pijn gaan doen en daardoor was ze nu niet in haar beste humeur. Daarnaast had ze vannacht ook niet geslapen door de bevalling van Naomi.

"Joël belde me om het uit te leggen. Wat leuk dat ze een dochter hebben".

Nadia zuchtte en liet zich languit op de bank vallen, terwijl ze haar hand strak tegen haar buik hield. De vliegreis had haar ook nog wat slechter laten voelen. Daarnaast had ze liever langer in Manchester gebleven. Gezellig bij Joël, Naomi en Evi en gewoon de mooie stad. Jammer genoeg kon dat niet, doordat ze eigenlijk vandaag alweer repetitie zou hebben. Die heeft ze nu al gemist.

"Kan ik iets voor je doen?" vroeg Nicolai zorgzaam.

"Een glaasje water en een paracetamol zou lekker zijn". Langzaam sloot Nadia haar ogen. Wat voelde ze zich verschrikkelijk.

"Alsjeblieft". Na twee seconden leek Nicolai alweer naast haar te staan. Ze had geen enig benul meer van de tijd. Toen ze haar ogen opende zag ze Nicolai het glas op tafel zetten.

"Wist je dat ik gisterenochtend toen ik bij de training kwam eigenlijk repetitie had?". De hele tijd had deze opmerking in haar hoofd gezeten. Natuurlijk was het stom dat ze Nicolai niet gebeld had, maar ze zou echt niet zomaar bij Wesley de nacht doorbrengen.

In stilte, schuldbewust, schudde Nicolai zijn hoofd, terwijl hij in de stoel tegenover de bank achterover zakte.

"Voor jou ben ik bij Wesley weggebleven, voor jou heb ik mijn repetitie gemist ja, ik blijf heus niet bij hem" schreeuwde Nadia opeens, terwijl ze rechtop schoot. Waar haar woede vandaan kwam wist ze niet, maar het voelde fijn.

"Het was toch een logische gedachte?" fronste Nicolai, terwijl hij nog rustig bleef.

"Tuurlijk was het logisch, en het was stom van mij om jou vergeten te bellen, maar m'n allerbeste vriend en vriendin gingen gewoon even voor. Dat betekent niet dat ik op Wesley zit. Wat denk je wel niet" tierde ze verder.

Nicolai begreep niets van de woede uitbarsting van Nadia. Het was toch logisch wat hij gedacht had? En het was toch niet zijn schuld? Zo leek dat nu anders wel zo. Dat maakte hem ook boos. "Dat weet ik, maar op zich is een sms'je 3 seconden werk" schreeuwde ook hij. "Tenminste als hij naar Wesley moet".

"Of dat ik alleen sms'jes naar Welsey stuur?". Nadia wilde zich omhoog drukken vanaf de bank, maar dat deed ze met haar verkeerde hand. Hard beet ze op haar lip, zodat ze niet zou gaan kreunen. "Ik wil Wesley helemaal niet" schreeuwde ze verder door de pijn heen. Het was gelijk een goede afleiding. "Ik wil alleen jou!" riep ze en toen hield ze het niet meer. Uit het niets barste ze in tranen uit. Tranen van wat Nicolai van haar dacht, tranen van de pijn, tranen van haar verkoudheid en tranen van de vermoeidheid.

Uit de stoel aan de overkant stond Nicolai op en snel liep hij naar zijn vriendin toe. De ruzie die ze zojuist hadden sloeg nergens op en was alleen maar ontstaan door twee aangeslagen mensen. Nadia was moe en Nicolai snapte niet wat er aan de hand was. Dat waren de perfecte ingrediënten voor een overbodige ruzie.