Το ημερολόγιο της.

Τεταρτη, 17 Νοεμβριου 2015 (pt 1)

Σαυτη την φωτο σας εβαλα απο αριςτερα προς δεξια τον Γιαννη και τον Αλεξη.
Σημερα ηταν ακομη μια βαρετη μερα ομως....

Ξυπνησα το πρωι κλασσικα για το σχολειο. Εκανα τη ρουτινα μου και πηγα στην κουζινα να φαω. Ανταλαξανε μερικες κουβεντες με τους γονεις μου και φυγαμε ο ξαθενας για την δουλεια του.
Σημερα σεν πηγα με τα παιδια σχολειο, αλλα με το σκειτ· ηθελα να σκεφτω.
Με βασανιζε αυτες τις μερες το θεμα με τον Αλεξη...μετα απο οσα εγιναν το Σαββατο στο παρτυ δεν δεν...δεν ξερω..ειναι οπως παλια...με τις καφριλες του, με τις πλακες κλπ
Ισως να ηταν ιδεα μου ολα αυτα...αλλα το παραδεχομαι...ισως και να μου αρεσε η ιδεα οτι  του αρεσα...αλλα τι λεω...ειμαστε φιλοι απλα.
Κατεβηκα απο το σκειτ και το πηρα στα χερια και ειδα την Χαρα με τη Λιλη να με πλησιαζουν.
"Καλημερα κοριτσια"
"Καλημερα Αρτεμις..τι κανεις κουκλα μου;" Ειπε η Χαρα "ξερεις ο Κωστας ρωτουσε τη Λιλη αν βγαινεις με καποιον και αφου του ειπαμε οτι εισαι ελευθερη μας ειπε οτι θα σου ζητουσε να βγειτε"
"Και γιατι πρεπει να με νοιαζει αυτο;" Ειπα τριβοντας το ματι μου
"Πας καλα;; Ο Κωστας ειναι μαναρος!"
"Βρε δεν παει να ναι και πατεραρος; Δεν ξερω αν θα βγω μαζι του. Προετοιμαστε του το εδαφος. Τα λεμε" και εφυγα. Οκευ ισως ηταν λιγο βιαστικο αυτο αλλα εμενα αλλο με καιει τωρα και ενα ειναι σιγουρο. Δεν ειμαι για ερωτες.

Στη διαρκεια των μαθηματων απεφευγα με τον καλυτερο δυνατο τροπο τα αγορια.
Στο σχολασμα καθως εκανα να ανεβω στο σκειτ, ενα χερι πηγε να με πιασει αλλα η λαβη μετατραπηκε σε καταλαθος σπρωξιμο και κατεληξα με τα μουτρα στο εδαφος. Μπραβο Αρτεμι, πολυ καλη πτωση.

"Omg! Αρτεμις εισαι καλα;!;!;! Δεν το ηθελα!!!" Ναι φιλες και φιλοι αυτος ηταν ο Γιαννης. Και πισω απο το Γιαννη οι αλλοι 3 μαντραχαλοι γελουσαν (διορθωση: κακαριζαν) λες και δεν υπηρχε αυριο.

"Καθηστε να φτυσω το χερι μου, να τρεξει το σαλιο στη μασχαλη, να με γαργαλησει, να γελασω" ειπα μονοτονα καθισμενη στο τσιμεντο. Ο Τεο σκουπιζοντας ενα δακρυ μου προσφερε το χερι του να σηκωθω. Το επιασα με υφακι και σηκωθηκα. Ξαναανεβηκα στο σκειτ και ξεκινησα. Το αποτελεσμα; Να μας κοιταει ολο το σχολειο για την ξεφτιλα μας. Φανταστειτε σκηνικο: εμενα πανω στο σκειτ μπροστα και απο πισω να τρεχουν για να με προλαβουν τεσσερις μαντραχαλοι. Πολυ ωριμο.

Τελοσπαντων κοντοσταθηκα στην πλατεια να τους περιμενω. Μετα απο λιγα δευτερα βρισκομουν στο ελεος τεσσαρων ζευγαριων θυμωμενων ματιων που περιμεναν εξηγησεις.