tHe APOloGIes

memories

" bek i love you please at least don't doubt that."

hindi ako umimik, the memories still hurts. It stuck in my mind and i guess it will always lives in there. I guess I've trusted him so much, so much i don't give a damn about doubts.

" bek please talk. At least say something, even a single word. Please"

Umiiyak siya ehhh at 'di ko kayang nakikita siyang ganito

" i need to go i have something to do..." tumayo na ako mula sa kinauupuan ko.

" bek please just say you love me still and hell, i will do anything just to have your trust back "

" bye franc."

Tumakbo na ako palayo. I run as fast as i could. Para na nga akong hinahabol nong monster na nasa the wrong turn. I am so scared, scared to believe his lies again, scared to accept all his words, scared to forgive him and tell him how my love for him never changed at all. I run because i want to scape. To scape from my weaknesses: his tears and the sadness in his eyes.

" hoy babae anong drama yan hah?"

" ano bah!" sinapok ko nga ng ballpen si Dyosa.

" eh halos maubos mo na yang ballpen eh sa kakasubo mo niyan. Ano adik ka ba at may plano ka pa sigurong hithitin niyang laman ng ballpen na 'yan hah? Walangya naman best magsabi ka naman para hindi na kami magulat kapag nasa rehab ka na noh." Josie said. Yeah don't confuse yourself kasi si Dyosa at Josie ay iisa. Ou bakla ang kaibigan kong iyan kaya ganyan kung makapagreact.

" gago to ipapakalbo ko iyang buhok mo ehhh, panot kapa naman," i hissed.

Nagpout naman ang loka. Kakarating lang nila. Ou nila. Ou marami akong kaibigan. Pero ewan kaibigan ko ba talagang maituturing tong mga gagang to. Yes you read it right i am still not sure if true bestfriend ko ba tong mga to o mga pangbwesit lang sa buhay ko.  pero mahal ko ang mga to. Si Trina kapitbahay ko at kaibigan ko simula ng matuto akong ngumiti, manglait, magmaldita, at magsuplada. Haha joke. Ang sama ko nuh but seriously we've been friends since the day i learned how to walk and to speak. Si Dyosa o Josie (take note huwag ma confuse). Kaklase namin siya nong elementary namin. Ewan ko ba kung paano kami nagkasundo nito the only thing i remember is may time na someone just poked me and nong lumingon ako na hindi maipinta ang mukha at parang handa ng sumugod sa gyera ehhh...

" hi girl. Huie girl ang ganda mo parin kahit nakaganyan 'yang mukha mo, pero still i'm much prettier dyosa yata to.hmmmmp" she/he giggled and i was like. Hah? I was so shoked that time. Well i perfectly know i am beautiful sino bang hindi ma fefeel iyan ehh halos ipinararamdam ng family ko iyan. Humble pa ako niyan hah.

And that started my relationship with Dyosa. Ahm. Ou nga pala. May dalawa pa pala akong luka-lokang kaibigan si Katherine and Valerie. Nakilala namin sila nong first year high school pa kami. Magkaklasi kami. Mag bestfriend na silang dalawa nun.

" hi girls and guy" at talagang chorus pa nilang sinabi yan. They even shout like we're kilometers apart. Ang lapit kaya namin nuh like space lang between our seats and their seats  ang nakapagitan sa amin. Ang jolly naman ng dalawang to.

" hey nakakalurki naman ng boses niyo, like duh we're just seats apart, heler earth to people and pero where's the guy you're refering to? Is he gorgeous? Is he,is he?" dyosa said while looking around.

" ai sayang baklush girl, crush ko pa naman sayang." the morena girl said which i found to be Katherine and that with a white complexion turned to be Valerie they're gorgeous in their own ways. May pagka daldal lang talaga tong dalawang to.

" hoy mga bakla kayo huwag nga kayo, mag aral nalang tayo ang dami pa nating irereview ohhh, pero di nga bestie you seemed pacing out, kanina ka pa namin chinichitchat kaya kaso wala ka sa earth po," Trina said roling her eyes.

" heler don't do that to yourself, ma eexpire yang beauty mo besie" para talagang bakla to si Katherine. Minsan nga napapaisip ako babae ba talaga to.

" girls and gay tara lets, uwian na" i shouted sabay lakad para mawala ang usapan. Sumunod naman ang mga masunurin kong mga alipin.wahahah.

----

Andito nga pala ako ngayon sa tambayan namin nong PAST KOOO capslock, para intense. Kagagaling ko lang kasi sa manila. Sa Ateneo kasi ako kumukuha ng kursong Civil Engineering.

Well yeah i am here i don't know why i am still doing this to myself. Why i am still holding on to my past, to Our past.  Masukista nga talaga siguro ako.

" andito ka pala, nagpunta ako sa inyo wala ka dun,kaya nag baka sakali akong nandito ka, ang simoy talaga ng hangin dito nakakawala ng pagod" umikot si Joseph na nakadipa yong dalawa niyang mga kamay at nakapikit yong dalawang mga mata. Feel na feel nya yong moment ehh noh. By the way kinakapatid ko tong gagong to. Hehe. Pero mahal ko to na parang kapatid na at alam ko naman kahit minsan ang sakit sa ulo ng lalaking ito dahil palagi akong iniinis eh pero mahal din naman ako nito katulad ng pagmamahal ko sa kanya. Feelers lang, duh.

" bakit mo ko hinahanap?" itinuon ko yong pansin ko sa malawak na tanawin na nakikita ko. Ang parang walang hanggang rice fields na sa kalayuan ai makikita mong napapalibutan ng mga bundok. Ito ang namimiss ko sa probensya pag lumuluwas ako galing  ng Maynila. Ang simoy ng hangin ang malalawak na lupain na walang bakas ng kahit anong sibilisasyon. Ang lugar na ito ay dating park na nasa gilid lang ng national road. Malaki ito at sa dulo ay pangpang na ang nasa baba naman ay yong mga rice fields nga. Maraming punong mangga ang itinanim sa park na ito. Kaya nga pag mangoes season dito ako pumupunta at umaakyat ako sa puno. Since this park is now not given importance by the people medyo napabayaan na which is what i like i want this place to be quit and peace.

" hey tara na ms. Beautiful. Lumalala na yata lalo ang pagiging emotional mo lately" si Joseph habang naglalakad patungong kotse niya.

" may iniisip lang" sabi ko habang nakapout.

" ano? Or tamang sabihing SINO" at pinagdiinan nya pa talaga yong huling salita.

Hindi ko nalang pinatulan at hindi nalang ako kumibo hanggat makarating kami sa bahay. Tahimik lang kami buong byahe, hindi narin kumibo ang kulugo nakonsensya yata, meron pa pala syang ganon. Paglabas ko sa kotse sinalubong kaagad ako ng yakap ng aking mommy.

" anak were have you been, we've been looking for you, we have something to tell you" sabi ng aking ina habang nakayakap sa akin.

Dahan-dahang kumalas si mama Priscilla sa akin. At tumingin sa likod ko.

" joseph, iho thanks for finding my daughter you're really good at finding my daughter hah" she chuckled.

Ito na naman si mama. Iniririto kasi ako nito kay Joseph dahil nga daw magkaibigang matatalik ang mga pamilya namin at kilalang kilala na daw namin isa't isa.

" tita, you know naman alam nyo naman po na mahal na mahal ko tong babaeng to" sabay lapit at pingot ng ilong ko. Isa pa to eh sinasabayan pa ang pagka abnormal ng ina ko.

"Magsitigil ka nga Jose, hindi kita type at ok na sa akin na isa kang panggulo sa aking buhay" sabay lakad palapit sa door ng mansion namin.

" tita uwi muna ako, marami pa po akong aasikasuhin sa hacienda"  sabay lapit at pasok niya sa kanyang kotse pagkatapos humalik at magpaalam sa aking ina. Pinaharurot na ni Joseph ang kanyang kotse.

Pumasok na ako at dumiritso sa room ko.naramdaman ko naman na sumunod si mama. Hmmm nilibot ko ang aking tingin sa aking kwarto. Wala paring ipinagbago. Maliban sa bedsheets and kurtina na every week daw pinapapalitan nina mama. Humiga ako sa kama ko.

"Whe'res dad mom?" sabi ko habang sinisinghot ang unan ko.

" stop it Valerie Collene wala ka paring ipinagbago, aktong bata ka pa rin"  sabay upo ni mama sa kama.

Napasimangot ako

"What's wrong with that" nakapout pa ako habang sinasabi ito.

Niyakap ako bigla ni mama

"  i'm glad you're back iha, now i want you to rest bacause we have visitors around 6:00 pm, dress well ok baby" sabay tayo at lakad ni mama palapit sa pinto. I was left asking Who?