GİZEMLİ KİTAP

BÖLÜM5

Notta söyle yazıyordu"iyi geceler annesiii iyi geceler babasııı bir daha hiç uyanmamanız dileğiyle iyi geceler.."Bu neydi veya bu benimle alay eden kimdi benden neden annem ve babamı almıştı?Ben kime ne yapmıştım hangi insan bu kadar acımasız olabilirdi ki ?Neden ben neden neden neden? Ben bu şekilde bağırırken dayım ve yengemde annem ve babamın iki yanına oturmuş ağlıyorlardı.Beni "annen ve baban bize gelecek"diye götürmüştü dayım.Ama yoktu onlar ölmüştü! Ne kadar kötü bi kelime"ÖLÜM!" dünyada bu kadar kötü insan varken neden annem ve babam ölmüştü ? Ben bu acıyla nasıl yaşayacağım veya yaşayabilecek miyim gerçekten merak konusu.Hala annem ve babamın ortasında yerde diz çökmüş vaziyette ağlıyordum.Ben anneme sarılıp onun kokusunu içime çekmek istiyordum ben babamla top oynamak dertleşmek istiyordum.Ben annemi ben babamı istiyordum.Düşününce galiba artık bazılarının dert deyip oturup ağladığına ben gülüyordum neden hepsi her şey beni bulmuştu insanın hayatı kısa sürede anca bu kadar değişebilirdi.Ben ailemi evimizdeki eski mutlu günlerimizi geri istiyordum ama elimden hiç bir şey gelmiyordu.Hıçkırıklara boğulmuş şekilde ağlarken bir taraftan hala o kitaba bakıyordum onu elime alıp paramparça yapmıştım ne geldiyse kitaplar yüzünden gelmişti başıma sanırım artık masal kitabı bile okumayacaktım.Diğer kitabını aynı şekle sokmuştum artık kitap falan yoktu.Saate baktığımda sabahın dokuzuna geliyordu.Dükkanlar açılıyordu.Yaşlı amca dükkanını açıyordu.Dükkanı açtıktan sonra içeri eşyalarını bırakıp hemen yanıma geldi bana kocaman sarılıp"Üzülme,kendini bu kadar yıpratma Lini.Geçecek.Hepsi geçecek.O kitaptan kurtul demiştim sana dimi?

Şimdi daha da kötü olmuştum şu lanet kitapta ne yazıyordu?

...

Annem ile babam artık topraktaydı.Onların acısını çıkaracaktım.Çünkü kararlıydım.Günlerdir annem ve babamın yanına geliyorum onların topraklarına kocaman sarılıp ağlıyorum elimden bir şey gelmiyor onları geri istiyorum ama yapacak hiç bir şeyim olmadığını biliyorum.Uzun sarı saçlarım belime geliyordu annem bana sürekli " Güzel kızım saçlarını çok sevdiğini bende biliyorum ama onları birazda olsa kestir bakımı çok zor diyordu."

"Bak anne saçlarımı kesip geldim artık omzumdalar senin de dediğin gibi bu birazda olsa hafifletti rahatlamamı sağladı.Biliyorum anne beni bir yerden izliyorsun,görüyorsun keşke bende aynı şekilde görebilsem.Sana kocaman sarılabilsem, bak anne saçlarımı kestirdim diyebilsem , kokunu içime çekebilsem anne!"

Annem ve babamla konuşurken anneme saçlarımı gösterirken durmadan ağlıyordum.Dün gece eve gitmemiştim.Herkes uyuduktan sonra kaldığım odada ağlayarak saçlarımı kesmiştim şimdide gelmiş anneme gösteriyordum ki arkadan dayım bana kocaman sarıldı artık gitmemiz gerektiğini bir şeyler yemem gerektiğini söylemişti.Evet günlerdir yemek yemiyordum evden kaçıp sürekli annem ve babamın yanına geliyordum.Benim bir kardeşim bile yoktu dertleşeceğim.Annem ve babamı burada bırakmak istemiyordum burası çok karanlık ve geceleri oldukça soğuktu üşürlerdi onlar burada.

Günler böyle geçti her gün annem ve babamı ziyarete gidiyordum artık biraz da olsa kendimi toparlamıştım çünkü annem ve babam benim üzüldüğümü gördükçe üzülüyorlardır diye düşünüyordum.Onların yanına gidemediğim günler kendimi kötü hissediyordum geceleri kaçıp tekrar gidiyordum.Dayım o eski eve gitmemi kesinlikle istemiyordu.Kural koydu.Dayım ve yengem oldukça kuralcıydılar.Artık onlarla yaşayacağımdan kurallarına saygılı olmalıydım en azından.Onları dinliyor o eski eve gitmiyordum.Fakat bu gitmeyeceğim anlamına gelmiyordu.O yaşlı amcayla konuşmam gerekiyordu.Dayımlara ne kadar gitmeyeceğim desemde gecenin birine yaklaşıyordu saat evden sessizce çıkmıstım o amcayla daha önceden konuşmuştum bizim kaldığımız eski evde kalacaktı bir süreliğine.O pislik,iğrenç yere gitmek için yola koyuldum.Vardığımda ise sanki hala annem ve babam orada yatıyor gibi geliyordu.Ama yoktular.Orayı fazla görmek istemediğimden hemen eve gitmek istiyordum.Fakat yaşlı amcanın dükkanının ışığını açık görünce onun dükkanına doğru yöneldim.Amca gecenin bu saatinde orada tek başına oturmuş bir kitap karşısında kahvesini yudumluyordu.Benim içeriye girdiğimi görünce hemen ayağa fırladı kitabı oturduğu kanepeye bırakıp bana kocaman sarıldı.Amcaya her şeyi sordum ve o da beni dinliyordu. Sorularımı cevaplayacak gibiydi."Bak küçük kızım sana o kitaptan kurtulman gerektiğini söylemiştim ama sen iş işten geçince onu yırttın attın.Ve bu sefer iki taneydiler.Umarım diğerini de açmamışsındır.O kitabı çok eskidendir biliyorum.Onu alan kişinin başı belaya girer yavrum.İçinde ne yazıldığını sende herkes gibi merak ediyorsun dimi?yazarı kim ? bu kitap nereden çıktı?gibi sorular bak tatlım kızım.O kitap çok eski bi kitap benden yaşlı yaklaşık yüz yıllık falan diye anımsıyorum.Bunun yazarı minik bir kız dokuz yaşından on altı yaşına kadar tuttuğu bi günlük oldukça da kalın.İçerisinde nedeni bilinmeyen sebeplerden ailesinin sürekli bir şeylerden kaçtığı yazıyor.Ve son olarak da ailesinin öldürüldüğü.Gerisi yok o zaman bırakmış günlüğünü yazmayı.Senden önce bir erkek çocuğu şimdi ise sen nedeni bilinmiyor yavrum kitap kimin eline geçerse o minik kızın yazdığı olaylar başına geliyor ailesiyle kaçıyor ve ailesi öldürülüyor.Bunları bildiğimden o kitabı bana getirdiğinde sana sinirle yaklaşıyor ve ondan kurtulmanı söylüyordum yavrum."

Şimdi bu kitabı kimler istiyordu ve neden ? neden böyle bir şey yapıyorlardı ki ? onlar kimdi ? Her sorunun cevabını bulacaktım.Yaşlı amcayla konuşurken güneş doğmaya başlamıştı artık gitmem gerektiğini söyleyip amcaya kocaman sarıldım dayımlar uyanmadan evde olmalıydım amcayı ziyarete sık sık gelecektim. Eve geldiğimde kimse bir şey anlamasın diye hemen yatağıma uzandım.Oraya gittiğimi öğrenmemeliydiler yoksa bu sefer evden cıkmama yasagı bile getirebilirlerdi.Bunları düşünürken yengemin kalktıgını farkettim sesleri geliyordu ve suan buraya geldiğini sezip gözlerimi kapatıyorum.