"ไอ้โรคจิต" เสียงนุ่มพยายามดัดให้ก้าวร้าวจนน่าขันถูกส่งตรงมาทางเขา ซึ่งเซนก็ได้แต่ขยับยุกมุมปากยิ้มรับ เขากอดอกมองด้วยสายตาแบบเดิม...แบบที่เหมือนล่าเหยื่อ
"ขอบคุณสำหรับคำชม"
"ผมเกลียดพวกกักขฬะแบบคุณ เพราะพวกกักขฬะเหม็นสาป พูดจาแปร่งประหลาด"
"โอ้" เซนเบิกตาเล็กน้อย พลางท่าทางตกใจเสียเหลือเกิน "ต้องขอประทานอภัยด้วยท่านชาย ท่านต้องลดฐานะมาอยู่กับคนต่ำชั้นเช่นกระหม่อม"
"ได้โปรด..เดินตามคนกักขฬะบนแดนเถื่อนมาด้วย เพราะที่นี่คนพูดภาษาของนายได้นั้นมีน้อยมาก" เซนหันไปพูดกับชายหนุ่มต่างถิ่น ท่าทางองอาจถือดีนั่นบางครั้งก็เป็นการแสดงออกเกินความจำเป็นจนน่ารำคาญปนน่าขำ
"นายต้องมากับฉัน"
ไม่รอคำตอบจากชายหนุ่มกลิ่นหอมเอียน เซนเดินสาวเท้านำไป เขาแอบเหล่ดูภาพสะท้อนจากบานหน้าต่างขมุกขมัว ชายแปลกถิ่นเดินตามเขามาต้อยๆ ใบหน้าสีขาวสะอาดขยับปากสีแดงเชอรี่นั่นขมุบขมิบแต่ไม่ปรากฏร่างของผู้ติดตาม แม้จะสงสัยแต่ตัวเขาเองก็ไม่คิดจะถาม
...อา นั่นแหละดี
มือหยาบกร้านที่หยิบจับแต่อาวุธเปิดประตูหนาหนักออกไป ไอเย็นจนแทบแช่เย็นกระดูกปะทะอย่างไม่มีความเมตตาเป็นปกติธรรมดาของสภาพอากาศ เขาลุยหิมะที่เริ่มถมตัวขึ้นสูง เสียงลมหวีดหวิวเย็นกรีดผิวจนต้องรีบเร่งจังหวะ เซนเดินตรงดิ่งไปยังรถจี๊ปสีเทาขาวที่เหมาะกับสภาพภูมิอากาศ แต่กลับไม่ได้ยินเสียงสวบสาบตามมาเขาจึงหันไปทางด้านหลังเพื่อเร่ง
YOU ARE READING
SNIPER : zarry
Fanfictionหัวใจและหน้าที่ เสียงเรียกจากสิ่งไหนหนักแน่นกว่ากัน เราไม่เคยรู้เลยว่าสิ่งใดคือสิ่งที่ควรยึดถือ ทั้งๆ ที่เราไม่ควรได้เจอกัน แต่ทำไมกลับมาได้ใกล้ชิด อาจเป็นเพราะความบ้าคลั่งอันต่ำตมของมนุษย์ทำให้เราได้เจอกัน และความละโมบในอำนาจก็ทำให้เราต้องแยกจากกัน
