Depresja

Pomocy

James usłyszał rozmowę między ojcem a matką Emily:
-Nie powinniśmy tego przed nią ukrywać. Przecież ona musi wiedzieć, że nie jesteśmy jej prawdziwymi rodzicami, a prawdziwi nie żyją-mówił mężczyzna do kobiety.
-Oszalałeś? Jak Emily dowie się, że zginęli w wypadku pod wpływem alkoholu to znowu się zacznie-oburzona burknęła.
-Ale nie rozumiesz, że jak odzyska pamięć to będzie miała nam to za złe, że ją okłamaliśmy?
-Przestań, jak narazie jest szczęślwa, bo nie pamięta, a jak wróci jej pamięć to coś wymyślimy.
-Uhm, to ja już pójdę-wtrącił się James.-Do widzenia.
-Oh, James. Trzymaj się-rzekła matka.

Następnego dnia James wziął się do roboty. Ma ogromne wyzwanie-musi znaleźć bliskich Emily, by dowiedzieć się trochę o dziewczynie i ją ostrzec.
Zaczął od przeszukania jej stronek internetowych, blogów, a przede wszystkim znajomych, na wszystkich portalach społecznościowych.

Barbara Rose
Thomas Rose
Thamara Rose
Amanda Rose
James napisał do wszystkich osób z nazwiskiem "Rose":
-Dzień dobry, czy jest pan/pani spokrewniony/a z Emily Rose? Jeżeli nie, przepraszam za kłopoty.
Następnego dnia odpisała Thamara Rose:
-Witam, owszem. Jestem Emily babcią. A coś się stało?
-Tak, czy moglibyśmy się spotkać? Bardzo mi na tym zależy. Chodzi o Emily-odpisał.
-Oczywiście. Spotkajmy się w piątek w parku na ul. Jana Pawła II o godz. 14:00. Będę na ławcę obok strumyka-napisała po pewnym czasie.
-Bardzo dziękuję.

Piątek
James nie mógł się doczekać spotkania z Emily babcią, więc był już na miejscu o 13:00. Po godzinie zobaczył niską staruszkę, która wychodziła zza drzew.
-Ty pewnie jesteś James? Coś się stało?- dociekliwie zaczęła pytać.
James opowiedział staruszce, co się wydarzyło i prosił o wytłumaczenie, co się takiego działo w życiu Emily, żeby nie mogła sobie o tym przypomnieć.
-Emily jest sierotą. Jej rodzice zginęli w wypadku samochodowym. Byli pod wpływem alkoholu. Wcześniej Emily nie miała łatwo również. Rodzice cały czas pili, ćpali, a wnuczka była z tym wszystkim sama-zaczęła opowiadać babcia.
-To czemu pani jej nie pomogła?- zapytał urażony James.
-Pomagałam, ale psychiatra już jej nie pomagał i ona nie funkcjonowała tak, jak każda nastolatka. Dostała bardzo silnej depresji. Zastanawiałam się, czy nie lepiej byłoby jej w szpitalu psychiatrycznym, ale zdecydowałam, że Emily może poczuć się odrzucona.
-Nic nie rozumiem. Czemu pani jej nie wzięła do siebie po śmierci jej rodziców?
-Nie mogłam. Sąd nie przydzielił mi praw do niej, bo stwierdził, że moja emerytura nie wystarczy na dwie osoby. Jedynym rozwiązaniem była rodzina zastępcza.
-Nie mogę dopuścić, żeby Emily była cały czas okłamywana. Napewno by tego nie chciała-powiedział z entuzjazmem chłopak.
-Walcz, James. Wierzę, że ci się uda. Jeżeli walczysz, jesteś zwycięzcą, a jeżeli się poddasz to nigdy nie zacząłeś walczyć. Jak walczysz to do końca. Wierzę w ciebie, pamiętaj.